گذراندن دوران سالخوردگی در سلامت و استقلال به کمک رایانه

گذراندن دوران سالخوردگی در سلامت و استقلال به کمک رایانه
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

۲۰۱۲ سال اروپایی سالخوردگی فعال است. برنامه “جهان آینده” به شمال سوئد و جنوب اسپانیا رفت تا بفهمد پژوهشگران از چه فن آوری هایی استفاده می کنند، تا استقلال و کیفیت زندگی سالخوردگان مبتلا به فراموشی یا بیماری انسداد ریوی مزمن را بهبود بخشند.

آنتونیو گیون باروس، یک بیمار انسداد ریوی مزمن می گوید: “من داشتم کار می کردم که احساس خستگی شدیدی کردم. داشتم خفه می شدم و مرا به بیمارستان بردند.”

ایرما ویدمن، داوطلب طرح پژوهش اضافه می کند:“ما از حومه به این آپارتمان کوچک نقل مکان کردیم. شوهرم از بیماری پارکینسون رنج می برد. ما نمی توانیم زیاد بیرون برویم ولی باز هم سعی می کنیم فعال باشیم.”

ماریسول باهی سومالد، دختر یک بیمار مبتلا به فراموشی می گوید: “او شروع به گم کردن کیف و کلیدش کرد. نام ها و مهارت ها را هم از یاد برد.”

اروپایی ها عمر طولانی تری دارند و درهمان حالیکه برای بهبود بیماریشان مبارزه می کنند، کیفیت خوب زندگیشان را نیز حفظ می کنند.

بیماران با استفاده از جدیدترین فن آوری ها می توانند با ماندن در خانه خود با بیماری مبارزه کنند.

آنتونیوی ۶۹ ساله در شهر کادیس در جنوب اسپانیا زندگی می کند . او قبلا کارگر ساختمان بوده و نقاشی را خیلی دوست دارد. او از بیماری انسداد ریوی مزمن رنج می برد و گاهگاهی مجاری تنفسی او تنگ و باعث تنگی نفس او می شود.

آنتونیو هر روز با کمک یک برنامه رایانه ای، سلامتش را چک می کند. او به پرسش های مختلف پاسخ می دهد و صدای مجاری تنفسی خود را ضبط می کند.

هدف، پیشگیری از تنگی نفس آنی است، بدون اینکه آنتونیو مجبور به رفتن به بیمارستان شود.

آنتونیو گیون باروس، بیمار مبتلا به انسداد ریوی مزمن می گوید: “اگر تنگی نفس شروع شود، باید با عجله به اورژانس بیمارستان بروم: آنها عکسبرداری و آزمایش خون انجام می دهند و یک یا دو روز وقت من اینگونه تلف می شود. تا حالا هزاران عکسبرداری از من انجام داده اند، خونم دارد تمام می شود… بیماری مرا می شناسند و می دانند مشکل چیست. قبل از اینکه تنگی نفسم شروع شود این رایانه به پزشک من خبر می دهد. او می تواند به من توصیه های لازم را بدهد و من در خانه آن را انجام دهم. مانند این است که هر روز پزشک در منزلتان باشد.”

اطلاعات هر روز به بیمارستان فرستاده می شود. هر بیمار عدد مخصوص خود را دارد که نمایانگر وضعیت سلامت او است. اگر رقم افزایش پیدا کند، پزشکان وارد عمل می شوند.

آنتونیو لئون، پزشک دستگاه تنفس در بیمارستان دانشگاهی پورتا دل مار معتقد است: “در آینده ای نزدیک و با کمک فن آوری، قادر به پیش بینی حمله ها خواهیم بود. ما درمان مناسب با هر بیمار را تعیین کرده و آن را آنلاین یا با تلفن به بیمار اطلاع خواهیم داد. بدین ترتیب بیمار می تواند بهتر از خود مراقبت کند و دیگر بیهوده مجبور به آمدن به بیمارستان نخواهد بود.”

این روال بر روی بیماران مسن تر و وابسته تر در خانه سالمندان امتحان شده است. در کادیس، مددکاران اجتماعی نیز به کمک آمده اند.

ماریا لویس رودریگز، مددکار اجتماعی می گوید: “وقتی آنها به طور طبیعی نفس نمی کشند، حتی اگر حمله بزرگی نیست، بیماران فکر می کنند که دارند می میرند. آنها وحشت می کنند و از نگرانی و افسردگی رنج می برند. این سیستم باعث می شود که آنها احساس امنیت بیشتری کنند.”

نرم افزار و سخت افزاری توسط دانشمندان طرح پژوهش اتحادیه اروپا ساخته شده است. با در نظر گرفتن اولویت های استفاده کنندگان و پیشرفت های علمی، نمونه های اولیه بارها تغییر کردند تا اینکه دستگاه تکمیل شد. لوییس فلیپه کرسپو، یکی از متخصصان طرح می گوید: “بیماران هنگامی که دچار تنگی نفس می شوند تا ۴۵ روز در بیمارستان بستری می شوند. این دستگاه زمان بستری شدن را به نصف می رساند. آنها شاید تنها ۲۰ تا ۲۵ روز در بیمارستان بمانند. زمانی را که آنها در بیمارستان نیستند و در خانه می گذرانند، کیفیت زندگیشان را بسیار بالا می برد.”

پژوهشگران در شمال سوئد به دنبال یافتن راه حلی هستند تا از انزوای اجتماعی افراد مسن که می تواند منجر به افسردگی و نگرانی شود، پیشگیری کنند.

در اتاق نشیمن خانه، رنگ سبز یک پرده، نشان دهنده دریافت ای میل است و معنی رنگ قرمز درخواست جواب فوری است.

نرم افزاری برای شناخت فرم های صورت و تشخیص خوشحالی یا غمگینی افراد ایجاد شده است. اطلاعات بطور خودکار به شبکه خانوادگی و اجتماعی فرستاده می شود.

ایرما ویدمن، داوطلب طرح پژوهش می گیود: “این برنامه به من کمک کرد تا از نظر اجتماعی فعال تر باشم. فن آوری های جدید و شبکه های اجتماعی فقط برای نسل های جوان نیست. ما، افراد مسن هم می توانیم از مزایای بزرگ ابزار رایانه ای استفاده کنیم.”

ایرما و شوهرش غالبا به جلسه های گروهی دعوت می شوند تا از نوآوری های مربوط به این دستگاه آگاه شوند.

رنگ های متنوع، با فرستادن پیام به افراد مسن، آنها را وادار به تماس با خانواده، دوستان و مددکاران اجتماعی می کند. آنها به این ترتیب، احساس انزوا نمی کنند و اجتماعی تر می شوند.

جان واتروورث، یکی از متخصصان این طرح بیشتر توضیح می دهد: “شما هنوز هم به این امر که هوا تاریک می شود واکنش نشان می دهید، می فهمید که شب می شود حتی اگر توانایی خواندن ساعت دیجیتالی را از دست داده باشید. روش همان است. ایده این است که با تغییر چیزی در محیط، شما فردی را مجبور به عکس العمل می کنید.این دستگاه نمی گوید محتویات چیست، چه کسی می خواهد تماس بگیرد، نمی گوید چه قرارهایی را فراموش کرده اید و چه چیزی اورژانس است.”

ویکتوریای ۸۲ ساله که در مرکز بارسلون زندگی می کند از بیماری فراموشی رنج می برد. او بسیاری از مهارت های آشپزی را فراموش کرده و گاهی اوقات گیج می شود. او همراه دخترش که از او مراقبت می کند، داوطلب امتحان برنامه آنلاین شده اند تا پزشکان را از تحولات روزانه ویکتوریا آگاه سازند.

ماریسول باهی سومالد، دختر ویکتوریا می گوید: “این تمرین ها به ساختار برنامه روزانه او کمک می کند. آن به ما اجازه می دهد تا با پزشکان رابطه نزدیکتر داشته باشیم. ما ورزش و تمرین موسیقی می کنیم. همچنین اغلب بازی حافظه انجام می دهیم. همگی به حال و هوای او بستگی دارد. بعضی وقت ها وقتی او خسته است، ترجیح می دهیم موسیقی گوش کنیم تا بازی حافظه را انجام دهیم. کل این برنامه برای او بسیار مفید بوده است.”

ویکتوریا: “می خواهم چیزی بگویم. هر روز به خانه آنها می روم…اوه، یادم رفت چه می خواستم بگویم.”

اطلاعات تمرین ها توسط تیم بالینی تجزیه و تحلیل می شود. آنها تغییرات در حال بیمار را بررسی می کنند و به پرسش ها، نگرانی ها و شک های سرپرست بیمار پاسخ می دهند.

ماریا ژوزه چیوداد، متخصص اعصاب می گوید: “ما بررسی می کنیم که فرد مراقب از پس کار بر می آید یا نیاز به کمک دارد یا حالش خوب است و نیازی به مداخله ما نیست. آنچه به بیماران مربوط می شود، ما می توانیم فشار خون را بگیریم، از پویایی و سطح آگاهی آنها مطلع شویم تا بدانیم تا چه حدی گیج هستند.”

ایگناسی سائز، متخصص بیماری های دوران پیری: “من نمی خواهم که این دستگاه ها روابط ما با بیمارانمان را غیرطبیعی کنند. نمی خواهم که آنها به یک عدد یا کلمه بر روی صفحه رایانه تبدیل شوند. ولی به نظرم این فن آوری ها واقعا موثر است تا بیشتر درباره بیمارانمان بدانیم و با آنها رابطه بیشتری داشته باشیم و به نیازهای آنها پاسخ مناسب بدهیم.”

بعضی از کاربران آنلاین معتقدند که رایانه وسیله خوبی برای تفریح است.

هنینگ جانسون، داوطلب طرح پژوهش می گوید: “زمانی را برای ماهیگیری انتخاب می کنم که آسمان همیشه آبی باشد. این مربوط به بخت خوب من نیست. بلکه برای این است که آب و هوای منطقه مورد نظرم برای ماهیگیری را آنلاین چک می کنم.”

فرانسیسکو گارسیا، بیمار انسداد ریوی مزمن می گوید: “قبلا زیاد دوست نداشتم آب بنوشم. تا اینکه رایانه به من گفت خطرناک است. الآن من آب بیشتری می نوشم.”

ویکتوریا سومالد، بیمار مبتلا به فراموشی اضافه می کند: “وقتی زمان رایانه نیست، دخترم به من زنگ می زند و می پرسد ناهار چه خوردم. چون غالبا یادم نمی آید، اول به آشپزخانه می روم و نگاه می کنم و بعد پاسخ می دهم. من به او کلک می زنم. ولی کلک زدن به رایانه مشکل تر است.”

www.amica-aal.com

agnes-aal.eu

www.aladdin-project.eu

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

فناوری تازه تشخیص ذرات آلاینده هوا

ریزجلبک‌ها، تحولی بزرگ در صنعت تولید مکمل‌های غذایی

موزه مجازی از آثار هنر زیرزمینی کمونیسم در مجارستان