کوزوو در مسابقات المپیک شرکت نخواهد کرد، چون “کمیته بین المللی المپیک” هنوز کوزوو را به عنون یک کشور رسمیت نمی شناسد. ولی با این وجود شاید برای بهترین آنها فرصتی وجود داشته باشد تا به لندن بروند. آنها می توانند در مسابقات به طور مستقل، زیر پرچم “کمیته بین المللی المپیک” شرکت کنند.
اراده آهنین مایلیندا کلمندی، او را به اوج موفقیت در جودو رساند. او در باشگاه جودوی “ایپون” در شهر پژا، در غرب کوزوو تمرین می کند. حضور کلمندی در مسابقات المپیک و برافراشتن پرچم کوزوو در لندن، بستگی به تصمیم سیاستمداران خواهد داشت.
تا زمانی که “کمیته بین المللی المپیک” کوزوو را به رسمیت نشناسد، کلمندی، نخواهد توانست پرچم این کشور جدید بالکان را برافرازد.
دریتون کوکا، مربی کلمندی، تجربه دخالت سیاست در ورزش را دارد. در سن نوزده سالگی و هنگام جنگ، رویای المپیک او نیز از هم پاشید. ولی او به مایلیندا امید می دهد.
دریتون کوکا، مربی باشگاه جودوی “ایپون” به مایلیندا می گوید: “ما هنگام تمرین ها هر کاری که لازم بود انجام دادیم تا به نحو عالی آماده شوی. تو آماده ای. اکنون همه چیز بستگی به خودت و قدرت روانی تو دارد. در میدان مسابقات المپیک اگر از نظر ذهنی قوی باشی، برنده خواهی شد… و مدال المپیک را به دست خواهی آورد…”
مایلیندا کلمندی، جودوکا می گوید: “می دانم وقتی احساس سرحالی می کنم، قادر به شکست دادن هر رقیبی در رده خود هستم. همچنانکه قبلا بارها انجام داده ام. بارها جودوکاهای بسیار خوب را شکست داده ام. خوب، اولین نبرد کمی فرق می کند. ولی با توجه به این واقعیت ، در بسیاری از رقابت ها برنده شده ام. مطمئنم وقتی روز رقابت احساس خوبی دارم، برنده می شوم.”
حتی اگر کوزوو به عنوان کشوری مستقل توسط “کمیته بین المللی المپیک” به رسمیت شناخته نشود، مایلیندا می تواند شخصا توسط “کمیته بین المللی المپیک” دعوت شود تا زیر پرچم المپیک و به عنوان ورزشکار مستقل در مسابقات شرکت کند.
اکنون او با بزرگسالان رقابت می کند و یکی از پنج جودوکای برتر جهان است.
موفقیت خیره کننده مایلیندای بیست ساله توجه بسیاری را به خود جلب کرده است. او گذرنامه آلبانیایی نیز دارد و این کشور همسایه، خواهان جذب او در تیم خود است. ولی ماجرا به اینجا ختم نمی شود…
مایلیندا کلمندی، جودوکا می گوید: “پیشنهادهای بسیاری دریافت کردم. یکی از آنها خیلی خوب بود. از طرف آذربایجان پول بسیار زیادی پیشنهاد کردند… ولی من تصمیم گرفتم در کوزوو بمانم و نماینده کشورم باشم. شاید من تنها ورزشکار کوزوو باشم که رسما دارای همه معیارهای المپیک است. معیارهایی که مرا قادر به شرکت می کند.”
فیکرت کلمندی، مادر مایلیندا به او می گوید: “من به تو و مدال هایت افتخار می کنم. به پیروزی هایت در مسابقات افتخار می کنم. از همه این ها بسیار مفتخرم. همیشه موفقیت هایت را می بینیم اشک در چشمانمان جمع می شود.”
کوزوو آخر ماه مارس، درخواستی رسمی به “کمیته بین المللی المپیک” فرستاد. پیش بینی می شود، این درخواست با مخالفت کشورهایی چون صربستان، اسپانیا، روسیه و قبرس روبرو شود.
آخرین جلسه هیات اجرایی “کمیته بین المللی المپیک” قبل از بازی های تابستان امسال، در ماه مه و در کانادا تشکیل خواهد شد.
بسیم حسنی، رییس کمیته ملی المپیک کوزوو که تاکنون به رسمیت شناخته نشده است، سعی می کند خوشبینی خود را حفظ کند.
بسیم حسنی، ریس کمیته المپیک کوزوو می گوید: “مطمئنم که تا دو ماه آینده در هر دو عرصه سیاسی و فنی پیشرفت خواهیم کرد. و با تحقق هر دوی آنها در مسابقات المپیک شرکت می کنیم.”
در باشگاه ورزشی پریشتینا اوراتا و لومتوریا راما، دو دختر عموی تیرانداز تمرین می کنند. آنها در مسابقات، نتایج عالی کسب کرده اند ولی این نتایج به طور رسمی تایید نشده است، چون از عضویت فدراسیون تیراندازی کوزوو در فدراسیون جهانی تیراندازی ممانعت به عمل می آید.
کوزوو تاکنون سه بار برای عضویت در فدراسیون جهانی تیراندازی درخواست ارائه کرده است، ولی بی نتیجه.
علی پیلانا، رییس فدراسیون تیراندازی کوزوو می گوید: “این ورزش از سال ۱۹۲۲ میلادی در کوزوو وجود دارد. اما به دلیل شرایط موجود، این خانم ها مانند پرندگانی در قفسند. آنها نمی توانند در مسابقات خارجی شرکت کنند، چون ما عضو فدراسیون جهانی تیراندازی نیستیم.”
به این دلیل، تجربه بین المللی اوراتا و لومتوریا به مسابقات دوستانه در کشورهای همسایه آلبانی و مقدونیه محدود می شود.
اوراتا راما، تیرانداز می گوید: “رویای هر ورزشکار، به دست آوردن نتیاج خوب و سپس شرکت در مسابقات بین المللی برای نمایندگی کشورش است. این انگیزه ای واقعی است…”
لومتوریا راما، تیرانداز می گوید: “براساس اطلاعاتی که داریم، شاید غیرممکن باشد که کشور ما بتواند در مسابقات المپیک آینده شرکت کند. ولی ناامید نمی شویم. شاید بتوانیم در سال ۲۰۱۶ شرکت کنیم… رویای ما حضور در آنجا و نمایندگی میهنمان است.”
در شمال کوزوو در شهر میتروویتسا یک استادیوم وجود دارد. برای اینکه “کمیته بین المللی المپیک” کشوری را به عضویت بپذیرد، باید زیرساخت های اساسی برای فعالیت های ورزشی وجود داشته باشد. به دلیل مشکلات بزرگ مالی در بودجه، منبع مالی لازم برای این زیرساخت ها وجود ندارد. آستریت و موسی، بهترین دوندگان کوزوو، مجبور به پیمودن ۱۵۰ کیلومتر با قطار هستند تا به تنها استادیوم منطقه برسند.
آستریت کریزیو، دونده می گوید: “ما در شرایط بسیار سخت تمرین می کنیم، چون مجبوریم در کوهستانی بدویم که معمولا پوشیده از برف است. باید در نظر داشت که ما روستایی هستیم. شرایط آماده سازی بسیار دشوار است. در محل زندگی ما حتی یک استادیوم وجود ندارد.”
موسی هجدری، دونده می گوید: “بزرگ ترین آرزوی من، مانند هر ورزشکاری، شرکت در بازی های المپیک و قهرمانی های دیگر جهانی، در سطح اروپایی یا بین المللی یا حتی منطقه ای است… با کشورهای اطراف ما در بالکان.”
فقط سه فدراسیون ورزشی عضو فدراسیون های مربوطه بین المللی هستند. فدراسیون های پینگ پنگ، وزنه برداری و تیراندازی با کمان. ولی برای دریافت مجوز ورود المپیک باید دستکم عضو پنج فدراسیون جهانی شد.
دریتون هالیتی، معاون رییس فدراسیون دو و میدانی می گوید: “دریافت روادید از برخی کشورها سخت است…بعضی از کشورها موقعیت ورزشکاران ما را درک می کنند، ولی برخی دیگر در صدور روادید مشکل ایجاد می کنند.”
زیادین کریزیو، مربی دو و میدانی می گوید: “به نظرم این زیر پا گذاشتن حقوق بشر است… ورزش عاملی اجتماعی است که باید مردم را متحد کند و صلح و عشق را در بین مردم ایجاد کند، نه اینکه باعث انزجار شود.”
وقتی مایلیندا تصمیم به ماندن در کوزوو گرفت، بسیاری دیگر از ورزشکاران باشگاه های خارجی را انتخاب کردند.
بسیم حسنی می گوید: “عواقب آن غیر قابل جبران است چون هر روز باشگاه های بسیاری را از دست می دهیم و ورزشکاران باشگاه ها را ترک می کنند. اکنون فقط یک درصد جمعیت ما ورزشکار است.”
در پریشتینا استخر عمومی وجود ندارد. زمانی که خانواده زکیری از استعداد شناگری دخترشان ریتا آگاهی یافتند، مجبور به ساخت یک استخر ۲۵ متری در پایتخت کوزوو شدند.
آگرون زکیری، پدر ریتا می گوید: “ورزش در کوزوو به دلیل نداشتن فرصت شرکت در مسابقات، تقریبا مرده است. این باعث پس رفتن سطح ورزشی ما می شود. امروز نهادهای بین المللی می توانند به ما فرصتی دهند و با اعطای منابع لازم به ما کمک کنند.”
“کمیته بین المللی المپیک” با اظهاراتی بسیار محتاطانه به یورونیوز گفت که احتمال به واقعیت پیوستن رویای کوزوو در آینده ای نزدیک تقریبا غیرممکن می باشد.
ریتا زکیری، شناگر می گوید: “درخواست من از “کمیته بین المللی المپیک“، پذیرش کوزوو در بازی های المپیک است. خواهش می کنم مسائل سیاسی را کنار بگذارید و به ورزش کوزوو کمک کنید. ما واقعا شایسته آنیم. ما ورزشکاران خوبی هستیم و این می تواند به همه ما در کوزوو کمک کند.”
پارلمان اروپا نیز از “کمیته بین المللی المپیک” درخواست کرده است تا اجازه دهد ورزشکاران کوزوویی در بازی های المپیک لندن شرکت کنند.