ملکه الیزابت دوم طی دوران سلطنتش دوازده نخست وزیر، شش پاپ و ۲۶۱ دیدار رسمی از کشورهای خارجی داشته است. این فهرست بلند ادامه دارد. تنها دوره سلطنت ملکه ویکتوریا با ۶۳ سال، طولانی‌تر از دوران سلطنت ملکه الیزابت دوم است.
ملکه در ۸۶ سالگی و با وجود دوره طولانی سلطنت، هنوز از محبوبیت برخوردار است. میلیون‌ها بریتانیایی از سراسر کشور بی‌اعتنا به وضعیت نامناسب آب و هوایی برای تماشای رژه قایق‌ها در رودخانه تیمز در این مراسم شرکت کردند.
در ششم فوریه سال ۱۹۵۲ خبر مرگ پدرش را دریافت کرد، زمانی که ۲۶ سال داشت. از آن زمان پرنسس الیزابت در راس دولتهای بسیاری از کشورهای مستقل و کشورهای مشترک المنافع قرار گرفت و به بازسازی ویرانه‌های باقیمانده از جنگ دوم جهانی پرداخت. مراسم تاجگذاری ملکه یکسال پس از آن، در دوم ژوئن ۱۹۵۳ برگزار شد.
جشن شصت سالگی ملکه الیزابت دوم چهار روز طول می‌کشد. در حالیکه مراسم شصت سالگی ملکه ویکتوریا که بیش از یک قرن از آن می‌گذرد، یک روز به طول انجامید.
به رغم بحران مالی، جشن چهار روزه با استقبال گسترده بریتانیایی‌ها روبرو شد. چهار روز برای فراموشی مسائل آینده که به باور برخی تا پایان سلطنت الیزابت دوم رفع نخواهند شد.
در شصت سالگی ملکه الیزابت یورونیوز با دیوید کامرون، دوازدهمین نخست وزیر دوران او، درباره نقش کنونی ملکه گفتگو گفتگویی کرده که متن آن در ادامه آمده است.
یورونیوز: آقای نخست وزیر، نخستین دیدار شما با ملکه وقتی بود که نه ساله بودید. چه احساسی داشتید و هم اکنون که دوازدهمین نخست وزیر او هستید چه احساسی دارید؟
دیوید کامرون:
وقتی من او را ملاقات کردم نه ساله بودم و هرگز انتظار را نداشتم که نخست وزیر شوم. زمانی بود که من در مدرسه بودم و به خاطر دارم که کاملا هیجان انگیز بود و از اینکه چنین فرصتی برایم پیش آمده بودم حیرت زده بودم. اما لحظه‌ای که هرگز فراموش نمی‌شود، لحظه خروج از خودرو و رفتن به کاخ باکینگهام، پیمودن پله‌ها و رفتن به طبقه بالا برای دریافت حکم تشکیل دولت بود.
با این حال باید می‌گفتم که دولت من دولتی ائتلافی خواهد بود و من هم تمام سعی‌ام را برای تشکیل دولت خواهم کرد و اگر بتوانم دوباره بازمی گردم که خوشبختانه دولت را تشکیل دادم.
یورونیوز: از نظر شما اهمیت سالگرد شصت سالگی سلطنت برای بریتانیا به عنوان یک کشور چیست و فکر می‌کنید طی این مدت بر کشور چگونه گذشته است؟
دیوید کامرون:
کشور راه بزرگی را طی کرده است. وقتی به ۶۰ سال گذشته فکر می‌کنید، زمانی که تازه جنگ دوم جهانی را پشت سر گذاشته بودیم، و با مشکلات و مسائلی نظیر جیره بندی روبرو بودیم، می‌بینیم که امروزه خیلی چیز‌ها عوض شده است. فکر می‌کنم ما دو موضوع را جشن می‌گیریم: قبل از هر چیز، رکورد بی‌نظیر سلطنت فردی را که طی شصت سال با از خودگذشتگی، خدمت، تعهد نسبت به مردمش و نسبت به جامعه مشترک المنافع رفتار کرده است. دنیا و مردم به سختی می‌توانند به این فکر کنند که او طی شصت سال سلطنتش و در مسیر خدمت به مردم گامی اشتباه برداشته باشد.
ما موضوع دیگری را نیز در بریتانیا جشن می‌گیریم، منظورم نهاد سلطنت است.
همه کشور‌ها می‌خواهند ترکیبی از ثبات، نهادهای انعکاس دهنده تاریخ، دموکراسی، حق انتخاب و آزادی را داشته باشند. فکر می‌کنم در بریتانیا ما راه درستی را طی کرده‌ایم. این، راه فردی هر کسی نیست بلکه راه ما برای دستیابی به این دو چیز است و سلطنت در این راستا به ما کمک زیادی کرده است. این نهاد فرا‌تر از سیاست است و نمادی از وحدت ملی ماست و همانطور که می‌بینید این مراسم مردم را کنار یکدیگر جمع می‌کند.
یورونیوز: شما هر هفته با ملکه دیدار دارید. برای بسیاری در بریتانیا و خارج از این کشور عجیب است که این فقط یک سنت معلول بریتانیایی است. آیا اینگونه است؟
دیوید کامرون:
نه این بخش مهمی از قانون اساسی است. چون ملکه در رأس مملکت قرار دارد.
بدیهی است که بنحوی متحول شده‌ایم که بر اساس آن نخست وزیر منتخب و دولت تصمیم می‌گیرند و ملکه رییس تشریفاتی دولت شده است.
اما فکر می‌کنم دیدار هفتگی نخست وزیر با ملکه و توضیح درباره مشکلات و چالش‌های کشور و جهان و تشریح تصمیمگیری‌ها برای او بخش مهمی از وظایف نخست وزیر است. در مورد ملکه که از زمان نخست وزیر وینستون چرچیل دوازدهمین نخست وزیرش را دیده، سخنانشان را شنیده و به سراسر دنیا سفر کرده و عملا همه سران حکومت‌ها و دولتمردان را می‌شناسد، توصیه‌های خوبی ارایه می‌کند و سوالهای بسیار بجایی می‌پرسد.
یورونیوز: المپیک که به زودی برگزار خواهد شد برای لندن و بریتانیا به عنوان یک کشور چه معنایی خواهد داشت؟
دیوید کامرون:
بدیهی است که این، سال بزرگی برای بریتانیا است. سالی که می‌توانیم خود را به جهانیان نشان دهیم. درست در شرق لندن، المپیک در حال تغییر منطقه‌ای است که خیلی فقیر بوده است. در واقع تغییر کلی فیزیکی در حال وقوع است. اما فکر می‌کنم موضوع مهم‌تر این است که در‌ها را به روی دنیا باز می‌کنیم. می‌گوییم نگاه کنید به داخل کشور. درست است که مشکلات اقتصادی داشته‌ایم، اما بازار اروپا را داریم و درست در بین ساعت‌های منطقه‌ای آمریکا و ژاپن هستیم. زبانمان انگلیسی، زبان تجارت است و برخی از بهترین دانشگاه‌های جهان را داریم. صحنه پرتحرک تجارت، علوم، فرهنگ و هنر غنی و موارد دیگر را داریم. فرصت بسیار خوبی است برای بریتانیا و من امیدوارم جوانان را به گونه‌ای به سوی ورزش و رقابتهای ورزشی سوق دهد که میراثی پایدار را برای آینده به ارمغان بیاورد.