ژانویه سال 2010 ، زمین لرزه شدیدی کشور هائیتی را بشدت تخریب کرد، هزاران کشته، زخمی و بی خانمان بر جای گذاشت. این زمین لرزه بسیاری از مدارس و دانشگاه های کشور را با خاک یکسان کرد. بعد از سه سال، نظام آموزشی هائیتی چگونه با مشکلات ناشی از زلزله کنار آمده؟ توجه و امداد بین المللی به این فاجعه چشمگیر بود، این اقدامات تا چه اندازه برای جبران خسارات مفید بودند؟ برنامه این هفته جهان دانش به این موضوع اختصاص دارد.
زلزله و آموزش عالی در هائیتی
بر اساس آمار سازمان ملل متحد، زلزله هائیتی باعث مرگ 230 هزار نفر شد، یک میلیون بی خانمان به جا گذاشت و ساختمانهای آموزشی بی شماری را تخریب کرد. آموزش عالی کشور یکی از بخش هایی بود که در زلزله سال 2010 بشدت آسیب دید. زلزله مدارس بسیاری را خراب و جان دانش آموزان و آموزگاران بیشماری را گرفت. بسیاری از دانشگاه ها نیز تخریب شدند و در عرض 35 ثانیه نظام آموزشی کشور فلج شد. بسیاری از موسسات آموزش عالی کشور که در پورت او پرنس، پایتخت واقع شده بودند دچار آسیب جدی شدند. بدون فضای آموزشی، ادامه تحصیل دانشجویان جوان مختل شد. با این حال نهادها و موسسات بسیاری از ویرانه های زمین لرزه بیرون آمدند. یکی از آنها دانشگاه خصوصی کویئز کوئیا است. بنا به گفته وزیر آموزش و پرورش کشور زمین لرزه در مجموع زیرساخت آموزشی کشور، شامل بیش از 4200 ساختمان آموزشی را تخریب کرد. اما کار بازسازی دانشگاه کویئز کوئیا با سرعت انجام شد و حالا بخش ادرای و کلاس های درس بزرگ و تجهیزات کامل در اختیار استادان و دانشجویان است.
زمین لرزه هائیتی و کودکان خیابانی
پیش از زمین لرزه، بسیاری از کودکان هائیتی یا کودکان خیابانی به آموزش دسترسی داشتند و هنوز هم ندارند. در حالیکه دولت در حال بازسازی کشور پس از زلزله است، ظاهرا وضعیت این کودکان تغییری نکرده است. بر اساس آمار سازمان ملل، حتی قبل از زمین لرزه بیش از دوازده میلیون کودک در هائتیتی در شرایط آسیب زا و یا دشوار روحی، جسمی و جنسی قرار داشتند . بسیاری از آنان کودکان فراری از خانه هستند. یکی از این نوجوانان سیمون سیزده ساله است. او که یکی از سه هزار و 380 کودک خیابانی در پورت او پرنس است می گوید:“من قبل از زلزله اینجا بودم، از وقتی که هفت سالم بود توی همین پارک بودم این جایی است که می خوابم و غذ امی خورم، ماشین شویی می کنم و استخوان می فروشم.” اما وزیر آموزش می گوید:“در حال حاضر کودکان خیابانی بسیاری را در مراکز نگهداری پذیرفتیم، آموزش این کودکان با بچه هایی که در مدرسه های معمولی هستند یکسان نیست، فرق می کند. باید با آنها بطور خاص رفتار کرد.” اما ابتدا باید این کودکان شناسایی شوند. اولین و مهمترین گام برای کمک به این کودکان، جمع آوری اطلاعات در باره آمار کودکان خیابانی و ارائه آن به دولت و سازمانهای غیر دولتی است تا بتوانند مشکل را بطور اساسی حل کنند.
مبارزه زنان هائیتی برای تغییر
فقر، شرایط شکننده سیاسی، اجتماعی و آموزشی در هائیتی و علاوه بر آن زلزله فاجعه بار، هائیتی را با شرایط دوچندان دشواری مواجه کرده است. میشل پیر لوئیس نخست وزیر پیشین کشور اکنون رییس یک سازمان غیردولتی به نام “فوکال” است. فوکال تمام توانش را برای آموزش مردم کشور بکار بسته است. میشل پیر لوئیس می گوید:“در این کشور باید مردم پرورش پیدا کنند صاحب دانش و قدرت تشخیص شده تا شهروندانی مطلع و همه جانبه بشوند و بتواننند در زندگی سیاسی اجتماعی و رشد اقتصادی هائیتی مشارکت کنند.” یکی از الویت های بنیاد فوکال از زمان تاسیس آن در سال 1995، آموزش مردم به عنوان راه رهایی و توانمندسازی آنها بوده است. شما هم فکر می کنید هائیتی می تواند نظام آموزش اش را بازسازی کند؟ نظراتتان را در شبکه های اجتماعی برای ما بنویسید.