احساس افتخار، عواقب ناشی از حسادت و رویای عشقی که ناگهان به مرگ می انجامد، موضوع درام ارنانی است، شاهکاری از کارهای جوزپه وردی که در اپرای مونت کارلو در موناکو اجرا شده است.
سه مرد سرشان را برای الویرا از دست می دهند، باریتون، باس و تنور در درام ارنانی، که بوسیله وردی در سال ۱۸۴۴ میلادی ساخته شده است. این ملودرام بر اساس نمایشنامه هرنانی اثر ویکتور هوگو ساخته شده است.
ژان لوئیس گرندا، مدیر صحنه این درام می گوید: «ارنانی قهرمان اصلی، روماتیک، تنها و یک مطرود همیشگی است. او نوعی بیمار روانی نا امید است که به افتخار بیش از هر چیزی دیگری معتقد است چرا که در زندگی هیچ چیز دیگری برای متوسل شدن به آن ندارد. او نوعی بازنده باوقار است، یک مرد عذاب دیده. امروزه فقط به او بازنده می گویند.»
ژان لوئیس گرندا، می افزاید: «چرا از آینه ها استفاده کرده ایم؟ زیرا آنها یک تصویر تیره و تار را منعکس می کنند. شگفت زده می شویم که آیا آنچه می بینیم واقعی است یا فقط یک انعکاس است؟ با این ابزار یعنی آینه ها، می توانید به عمق یک اپرا پی ببرید. من دوست دارم که در اپرا چیزهایی را مبهم و نامشخص باقی بگذاریم. بنابراین ما به وردی خیانت نکرده ایم بلکه نگاه متفاوتی ارائه داده ایم. با هم بودن چشم انداز/ آینه، خیلی خوب کار کرد.»
فاجعه نهایی غیر منتظره بر سر همه فرود می آید بجز پادشاه. بعد از تاج گذاری چارلز پنجم، وردی باشکوه ترین صحنه ها را خلق کرده است.
ارکستر و خوانندگان بطور استادانه ای بوسیله دانیل کالیگاری رهبری شده اند. او می گوید: «من در طول مدت اپرا آواز می خواندم. همراه با خوانند گان می خوانم حتی موقعی که آنها تماس شان را با من از دست می دهند چرا که آنها نیاز دارند که با من در تماس باشند. وقتی که مشکلات کوچکی پیش می آید، آنها بر می گردند و دوباره با من روبرو می شوند، چشم هایشان به دهان من است و تماس ما دوباره برقرار می شود. می بینید، من مانند یک سوفلور(سخن رسان) عمل می کنم.»
ژان لوئیس گرندا، همچنین می گوید: «آخرین بخش های درام هوگو و وردی اغلب به شکل یک واقعه غیر منتظره است. نمایش یک واقعه غیر منتظره در پایان یک اپرا یکی از بخش های لذت بخش این ژانر است. بسیار جالب است که مخاطبان با این واقعه غیر منتظره مواجه شوند. حتی اگر آنها این واقعه را بشناسند باز هم از دیدنش خوشحال می شوند، زیرا مردم دوست دارند شگفت زده شوند.»