سفر با قایقی کوچک به دور دنیا، گفتگو با ایوان بورنیو

سفر با قایقی کوچک به دور دنیا، گفتگو با ایوان بورنیو
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
آگهی

ایوان بورنیو نام شخصی است که با قایق کوچکی به طول شش متر و نیم که امکانات سکونت هم در آن مهیا نبوده، به دور دنیا سفر کرده است. این قایقران سوئیسی که قهرمانی رقابت های ژاک وابر را در کارنامه دارد، سفر خود را در ماه اکتبر سال ۲۰۱۳، از بندر سبل دولون فرانسه آغاز کرد و پس از گذر از اقیانوس اطلس، اقیانوس آرام را هم پشت سر گذاشت اما قایقش در نزدیکی سریلانکا به صخره برخورد کرد و نتوانست به ماجراجویی خود ادامه دهد. در این گفتگو او از سفر خود می گوید.

یورونیوز: شما به حضور در رقابت های قایقرانی گذر از اقیانوس اطلس با قایق های ماکسی تریماران شناخته شده اید اما این بار تصمیم گرفتید که با قایقی کوچک، بطور سنتی و بدون هیچ یک از تجهیزات پیشرفته به دور دنیا سفر کنید. دلیل این تصمیم که به نظر غیر منطقی می رسد چه بود؟

بورنیو: “من از امتیاز ویژه قایقرانی با پدر و مادرم در زمان کودکی برخوردار بودم و این خیلی به من در طول حرفه ام کمک کرده است. برای یادگیری قایقرانی سنتی دوست داشتم که به اصول بنیادین این حرفه بازگردم یعنی زمانی که قایقرانان از هیچیک از وسائل الکترونیک و تجهیزات هواشناسی بهره مند نبودند. زمانی که رایانه ای در کار نبود و نگاه قایقرانان به دریا بود. در آن زمان چنانچه توفانی رخ می داد، هدف مهار آن بود نه اینکه در داخل کابین پناه گرفت و پنهان شد.

یورونیوز: شما برای پیدا کردن راه از رهیاب ماهواره ای برخوردار نبودید. چگونه راه را پیدا می کردید؟

بورنیو: “والدینم به من استفاده از سُدُس یا مکان یاب سنتی را آموخته بودند. در آن زمان من عاشق ستاره شناسی بودم بنابراین در این سفر دور دنیا از آسمان استفاده کردم. من ستاره هایی را که در زمان کودکی می شناختم مجددا پیدا کردم و مجددا آسمان را کشف کردم. پیدا کردن راه با استفاده از نقشه و محاسبه بوسیله اندازه گیری زاویه میان خورشید و افق و خورشید و ستارگان بسیار لذت بخش بود. واقعا باورنکردنی است.”

یورونیوز: اینکه تقریبا از وسائل ارتباط با خارج هم بی بهره بودید، مشکل نبود؟

بورنیو: “در حقیقت هیچ کمکی در زمینه پیش بینی هوا نداشتم. امروزه حتی در رقابت های وانده گلوب هم، قایقرانان، خود وضعیت هوا را پیش بینی می کنند اما آنها اطلاعات دقیقی در خصوص وضعیت قایق دریافت می کنند و می توانند از مناطق خطر همانند توفان ها دوری کنند در حالی که من بر خلاف آنها مستقیما وارد توفان ها می شدم چرا که از این منبع اطلاعاتی بهره مند نبودم. بنابراین کار من یادگیری مجدد فن قایقرانی با استفاده از توان انسانی و کمک خداوند بود.”

یورونیوز: هنگامی که قایقران با چنین قایقی در توفان گیر می کند، چه باید بکند؟

بورینو: “من در این سفر دور دنیا پنج بار درگیر توفان هایی شدم که سرعت آنها به بیش از صد کیلومتر در ساعت می رسید. نمی توان تصور کرد اما در این زمان انسان با امواجی روبرو می شود که از قایق بزرگترند. در این هنگام باید بادبان را پایین کشید و قایق را در میان امواج کنترل کرد. قایق در این زمان حتی بدون بادبان هم می تواند با سرعتی معادل پنجاه کیلومتر در ساعت حرکت کند چرا که بسیار سبک است و بوسیله باد به پرواز در می آید. گاهی وقت ها، مجبور بودم که با یک لنگر شناور قایق را متوقف کنم و این آن بخش از دریانوردی بود که آموختم. قایقم دو بار واژگون شد بنابراین باید یاد می گرفتم که چگونه قایق را به تنهایی به حالت شناور باز گردانم، کاری که به هیچ وچه ساده نبود چرا که وزن قایق بیش از ششصد کیلوگرم بود و برای فردی با جثه کوچک من بازگرداندن قایق به حالت اول، دو یا سه ساعت زمان می برد. دفعه دومی که قایق واژگون شد، شب بود و این کار را دشوارتر می کرد.”

یورونیوز: قایق شما در اول ماه اوت در سریلانکا به صخره ها برخورد کرد؟

بورنیو: “من به مدت پنج دقیقه خوابیدم، فقط پنج دقیقه و به صخره ها برخورد کردم اما قایقم نابود شد. خیلی بد شد من از تمام اقیانوس ها عبور کرده بودم و به آنجا رسیده بودم اما همانند یک احمق بر روی صخره ایستاده بودم. در آن زمان، چهار روز بود که نخوابیده بودم و تنها برای پنج دقیقه خوابم برد. تمام تلاشم را انجام داده بودم. چرا باید مرتکب چنین اشتباهی می شدم.”

یورونیوز: تعریف کنید چه رخ داد.

بورنیو: “در حقیقت این سخت ترین مرحله برای من بود منظورم عبور از اقیانوس هند است که آخرین اقیانوس برای من بود. با بارش دو باران موسمی، من دچار شرایط سختی شدم. این باران های موسمی بادهایی با سرعت بیش از صد کیلومتر در ساعت به همراه دارند و در طول دوازده ساعت باران شدیدی می بارد. در طول سه روز با دو باران این چنینی مواجه شدم. از این دو باران با آسیب کمی خارج شدم اما بعدا با بادهای مخالفی روبرو شدم که بشدت به قایق برخورد می کرد و این بادها هم هشت روز بدون وقفه به طول انجامید. به همین دلیل در چهار روز آخر خوابیدن امکان پذیر نبود. آنجا بود که به خود گفتم دیگر به ساحل رسیدم و می توانم نفسی بکشم غافل از اینکه دچار توهم شده بودم. در عالم توهم یکی از هم تیمی هایم را دیدم. دیگر درکی از زمان و مکان نداشتم و درست قبل از رسیدن، باد بطور معجزه آسایی آرام شد و به خودم گفتم حال فرصت آنست که بخوابم تا تجدید قوا کنم و در شرایط بهتری به ساحل قدم بگذارم اما هنگامی که خوابیدم سکان اتوماتیک از تنظیم خارج شده بود و هنگامی بیدار شدم که در میان امواج بودم و خیلی دیر شده بود. قایق دستخوش امواج بود، امواجی که ارتفاعشان چهار- پنج متر بود و نسبتا قدرت زیادی داشتند.”

یورونیوز: برای خروج از این شرایط چه کار کردید؟

بورنیو: “بخت یارم بود که هنگامی که از قایق به بیرون پرتاب شدم به قعر آب رفتم اما در انتها دوباره به روی آب آمدم. در آن لحظه تقریبا غرق شده بودم. سپس به قایق آویزان شدم و در حقیقت این کار، مرا نجات داد. قایقم مرا نجات داد چرا که همانند یک سپرمیان من و صخره ها عمل کرد هرچند که من هم به صخره ها برخورد کردم. الان میان یکی از مهره های کمرم فاصله افتاده است. پس از این بود که قایق بتدریج بالا آمد و من توانستم به بالای صخره ها بروم. واقعا بخت یارم بود. سرم به صخره ها برخورد کرد و این می توانست باعث مرگم شود.”

یورونیوز: بنابراین سفر دور دنیای شما به پایان نرسید. آیا در پی تعمیر قایق هستید؟

بورنیو: “من تکه های قایق را جمع آوری کردم بسیاری از قطعات سالم هستند و می توان آنها را دوباره سر هم کرد. هنوز تعدادی از قطعات وجود دارد و می توان قایق را از نو ساخت. امیدوارم مجددا در پایان سال این سفر را از سر بگیرم.”

یورونیوز: اگر در پایان سال مجددا این سفر را آغاز کنید این بار باید از خلیج عدن که محل فعالیت دزدان دریایی سومالیایی است عبور کنید، جایی که هیچ دریانوردی جرات عبور از آن را ندارد. آیا این کار کمی غیر منطقی نیست؟

آگهی

بورنیو: “بله و خیر. من فکر می کنم که دزدان دریایی کمی انگیزه خود را از دست داده اند چرا که الان شش- هفت سال است که حمل و نقل دریایی زیادی از آن منطقه صورت نمی گیرد. آنها نمی توانند چیز زیادی به دست آورند چرا که همگان عبور از آن منطقه را متوقف کرده اند. بنابراین فکر می کنم که حملات کمتری انجام می دهند و در قایق من هم لقمه دندان گیری به دست نخواهند آورد. در قایق من هیچ وسیله الکترونیک، الکل و کالای ارزشمندی وجود ندارد.”

یورونیوز: شما چهار پنجم مسیر را پیموده اید. فکر می کنم بدترین خاطره تان در طول این سفر غرق شدن در سریلانکاست. از بهترین خاطره تان بگویید.

بورنیو: “بهترین خاطرات معمولا خاطراتی هستند که انسان چیزی برای تعریف کردن از آنها ندارد اما زمانی که از اقیانوس آرام می گذشتم و از گالاپاگوس رد می شدم، هنگامی که در اولین روز از خواب بیدار شدم دیدم که صورت یک فک مقابل صورتم است، فکی که از قایق بالا آمده بود و من متوجه آن نشده بودم. پس از آن هم با باد موافقی روبرو شدم که عبور از اقیانوس آرام را برایم آسان کرد و در طول آن هیچگاه با استرس مواجه نشدم و مشکل چندانی نداشتم. اقیانوس آرام را در طول بیست روز و بدون دشواری بسیار پیمودم. این دلیلی بود که بخاطرش سفر به دور دنیا را آغاز کردم. ده درصد این سفر دشواری هاست اما نود درصد آن با خوشی همراه است.”

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

سوئیس در پی بحث‌های مرتبط با جنگ اوکراین سیاست بی‌طرفی خود را به همه‌پرسی می‌گذارد

سوئیسی‌ها در یک همه‌پرسی به افزایش میزان مستمری بازنشستگی رای دادند

پناهجوی ایرانی که در سوئیس با تبر مسافران قطار را گروگان گرفته بود توسط پلیس کشته شد