آگهیگزارش تفصیلی
خشونت علیه زنان در همه جوامع وجود دارد و تقریبا یک شکل است با این تفاوت که در برخی از کشورها می توان از طریق مراجع قانونی به آن اعتراض کرد اما در برخی از کشورها، زنان مجبور هستند در برابر این خشونت ها، سکوت کنند.
در صورتی که قانون نیز به شکلی باشد که تحمل این خشونت ها را تایید کند یا زمینۀ دادخواهی را فراهم نکند، بر شدت خشونتها می افزاید.
در کنیا، زنان در اعتراض به حملۀ مردان به زنانی که دامن های کوتاه به تن داشتند، به خیابان آمدند و با سردادن این شعار که، “لباس من، انتخاب من است“، به اینکه نوع پوشش زنان را عامل جلب نظر مردان می دانند، اعتراض کردند.
مراجع قضایی نه تنها از این اعتراض حمایتی نکردند بلکه حمله کنندگان به زنانی را که دامن کوتاه به تن می کردند، تنها به پرداخت یک جریمۀ کمتر از یک یورو محکوم کردند. امری که موجب تکرار حمله به زنان دامن پوش شد. اینجا هم مثل خیلی جاهای دیگر، متجاوزان نوع پوشش زنان را عامل تحریک آنها به خشونت و تجاوز عنوان می کنند.
به گفتۀ سیسیلیا برندا، فعال حقوق بشر در کنیا زنان در این کشور با هم گونه خشونتی روبرو هستند. وی می گوید: “موارد خشونت علیه زنان اخیر در این کشور بیشتر شده است. این خشونت ها تنها سلب حقوق آنها نیست. آنها تحت خشونت جنسی قرار گرفته اند و موارد مکرر تجاوز هم وجود دارد. نمی توان آن را به نوع لباس پوشیدن زنها مربوط دانست چرا که در میان زنانی که به آنها تجاوز شده، یک مادربزرگ ۸۰ ساله هم دیده می شود. حتی یک مورد تجاوز به یک کودک ۷ ساله ثبت کرده ایم.”
شمار زیادی از زنانی که تحت خشونت قرار می گیرند، سکوت پیشه می کنند و بخش قابل توجهی از این خشونت ها، غالبا هم ریشه سنتی دارد که از آن جمله می توان به ختنۀ زنان اشاره کرد.
بر طبق تحقیقات منتشر شده توسط نشریۀ پزشکی لانست، نزدیک به ۱۴۰ میلیون زن در سراسر دنیا تحت عمل وحشیانۀ بریدن آلت تناسلی قرار گرفته اند و هر ساله، نزدیک به ۳ میلیون دختر در آفریقا در معرض این خطر هستند.
این گزارش می افزاید که ۷ درصد از زنان در دنیا یکبار در زندگی خود مورد تجاوز قرار گرفته اند و سی درصد نیز از خشونت های خانگی رنج می برند.
عرف و سنت در خیلی از کشورها، زنان را به سکوت و تحمل این خشونت ها تشویق می کند. رقیه پروان، زنی است که در روستایی در پاکستان زندگی می کند و در نتیجۀ پاشیدن اسید توسط همسر مست خود، به هنگامی که خواب بوده، صورتش را از دست داده است. چشم و گوش چپ این زن کاملا از بین رفته و علاوه بر وی، پسر خردسالش نیز که در کنار وی خوابیده بوده، از ناحیه کمر آسیب دیده است.
رقیه می گوید: “من یکی از قربانیان اسیدپاشی در این کشورم. فردا فرد دیگری تحت همین خشونت قرار می گیرد چرا که قانون برای افرادی نظیر من وجود ندارد. قانون فقط از ثروتمندها حمایت می کند و مردم فقیری مثل من هیچ امیدی به عدالت نداریم. تنها کاری که از دستم برمی آید، نفرین همسرم در دعاهای روزانه ام است.”
در بسیاری از موارد، این خشونت ها به یک تراژدی ختم می شود و زنان جان خود را از دست می دهند. آمارها نشان می دهد که در ایالات متحده آمریکا هر سه روز، یک زن بر اثر خشونت اعمال شده توسط مردان خانواده اعم از همسر یا پدر یا برادر، جان خود را در دنیا از دست می دهد. تنها در فرانسه، هر دو روز و نیم، یک زن قربانی خشونت مردان است.
در یکی از این خشونت ها، که سروصدای زیادی هم به پا کرد، قتل دختربرگزیدۀ هندوراس توسط دوست پسرش بود. این مرد، نامزد خود را تنها به خاطر اینکه با مرد دیگری رقصیده است، با گلوله به قتل رساند.