جشنواره اپرای وکسفورد

قائم مقام مدیرهنری اپرای «وِکسفورد» یک ایتالیایی است. رُزتا کوکی هم پیانیست است و هم مدیرنمایشی.

توضیحات بیشتر درباره این جشنواره را از زبان او بشنوید. او می گوید: «این جشنواره ایست ویژه اپراهای نادر. بنابراین برخلاف تئاترهای دیگر دنیا که اجراهای بزرگی را روی صحنه می برند، ما به دنبال اپراهای «خاص» هستیم که کار آسانی هم نیست، برای اینکه باید به دنبال آثاری بگردیم که یا اصلا روی صحنه نرفته اند یا اجراهای خیلی محدودی داشته اند.»

وی می افزاید: «در سال ۱۹۵۱ دکتر تام والش تصمیم گرفت در یک جای دورافتاده این جشنواره ای را پدید بیاورد. برای اینکه آن زمان این شهر در جنوب شرقی ایرلند تنها یک دهکده کوچک بود. همه چیز با جمع شدن گروهی از افراد علاقمندی شروع شد که عاشق اپرا بودند. بعد از مدتی کمپتون مکنزی، داستان نویس مشهور به آنها پیشنهاد داد که همه اپراهایی را که گوش کرده اند در قالب این جشنواره عرضه کنند. به آنها گفت: “همه شما عاشق اپرایید، پس چرا این کار را نکنید؟” و اینگونه بود که این جشنواره شروع به کار کرد.»

رُزتا کوکی در مورد انتخاب خواننده ها و هدف جشنواره می گوید: «کار انتخاب خواننده ها و تشکیل یک تیم از کار انتخاب برای اپرای مشهوری نظیر«بوهم» کمی پیچیده تر است برای اینکه باید به دنبال صداهایی باشیم که برای یک اپرای ناشناخته مناسب باشند. بعلاوه، این جشنواره برای خواننده های جوان است که ستاره های جوان رو به رشدی هم هستند. «وِکسفورد» برای خیلی از خواننده ها حکم یک آغاز را داشته است. وقتی به گذشته نگاه کنیم می بینیم که حتی “میرلا فِرِنی” هم کار خود را اینجا با «پوریتانی» آغاز کرد که در دهه شصت میلادی، اپرای خیلی خیلی معمولی ای بود. در سال های اخیر هم “دیه گو فلورز” یا “دانیلا بارسلونا” و خیلی های دیگر را داشتیم که از اینجا به شهرت رسیدند. هدف ما شناسایی خواننده های جوانی است که استعداد و ظرفیت بالایی دارند.»

رُزتا کوکی در باره یکی دیگر از ویژگی های این جشنواره می گوید: «نکته جالب در مورد این جشنواره همانطور که می گویند، حضور داوطلب ها در آن است. شهر «وکسفورد» در زمان جشنواره طراوت خاصی پیدا می کند و همه ساکنان نسبت به این جشنواره حس مسئولیت و همکاری دارند. چهل درصد کارکنان جشنواره را افراد داوطلب تشکیل می دهند. می دانید فاصله وکسفورد با دوبلین تقریبا زیاد است. سابقا خیلی جالب بود چون وقتی افرادی می آمدند فرودگاه دنبال شما، فکر می کردید «راننده» هستند و بابت کارشان پول می گیرند ولی بعد می فهمیدید که نه، اینها داوطلب هستند و در بین آنها استاد دانشگاه و معلم و داروساز هم دیده می شد.»