بنا به اسناد محرمانه ای که اخیراً «بایگانی امنیت ملی» در دانشگاه جورج واشنگتن آمریکا منتشر کرده، مقامات نظامی آمریکایی فهرست بلندی از اهداف احتمالی
آگهیبنا به اسناد محرمانه ای که اخیراً «بایگانی امنیت ملی» در دانشگاه جورج واشنگتن آمریکا منتشر کرده، مقامات نظامی آمریکایی فهرست بلندی از اهداف احتمالی برای حملات هسته ای در جریان «جنگ سرد» داشته اند. این فهرست در سال ۱۹۵۹ از سوی مرکز «فرماندهی نیروهای هوایی استراتژیک»، در قالب برنامه ای مطالعاتی برای برآورد نیازهای آمریکا به تسلیحات هسته ای در صورت وقوع جنگی بین این کشور و بلوک شرق تهیه و تدوین شده بود.
این برنامه مطالعاتی بر این فرضیه استوار بود که حملات هوایی اولیه در هر جنگی نتیجه نهایی آن جنگ را تعیین می کنند و بنابراین توصیه کرده بود که در صورت بروز جنگ، نیروهای آمریکایی بلافاصله با بیشترین توان ممکن به پایگاه های دشمن حمله کنند. بنا به برآورد محققان، با پرتاب موشک های متعارف از پایگاه های زمینی و دریایی نمی توان به سرعت حجم وسیعی از اهداف را زیر حمله گرفت و بنابراین ضرورت داشت که از تسلیحات هسته ای مانند بمب های اتمی و هیدروژنی استفاده شود.
در کل، اهداف اصلی این حملات هسته ای پایگاه های هوایی کشورهای دشمن بودند، به ویژه پایگاه های هوایی اتحاد جماهیر شوروی که توان حملات موشکی به آمریکا و متحدان آن در ناتو را داشت. با این حال، شهرهای بزرگ، تأسیسات صنعتی، فرودگاه ها، و مناطق غیرنظامی نیز اهداف مشروعی برای این حملات به شمار می آمدند. مسکو، پکن، لنینگراد، برلین شرقی، و ورشو در اولویت بودند و «تخریب اساسی» زیرساختهای صنعتی آنها اهمیت حیاتی داشت. ساکنان این شهرها هم طبعاً هدف این حمله ها قرار می گرفتند.
بسیاری از این هدف ها در صورت لزوم با تسلیحات هسته ای بسیار قوی بمباران می شدند، با بمب هایی به مراتب قوی تر از بمبی که هیروشیمای ژاپن را نابود کرد. پیش بینی شده بود که برای آمادگی کامل در این زمینه، آمریکا به بمب شصت مگاتنی نیاز دارد، تقریباً چهار هزار بار قوی تر از بمب هیروشیما. در عین حال، توصیه شده بود که در حمله به اهداف واقع در اروپای شرقی، به دلایل «سیاسی»، از بمب های سبک تر استفاده شود.
آمریکا در زمان انجام این برنامه مطالعاتی حدود ۱۲ هزار کلاهک هسته ای داشت، و دو سال بعد این تعداد به بیش از ۲۲ هزار رسید.