ادواردو دلیله عکاس جوانی است اهل فلورانس ایتالیا که فعالیت حرفه ای اش را با عکاسی تبلیغاتی و مد در میلان، آغاز کرد. پروژههای عکاسی دلیله را می توان تحت عنوان عکسهای خبری و مستند دسته بندی کرد؛ با این همه در آثار او شیوه کادربندی و به تصویر کشیدن پرترههای اجتماعی، رنگ و بوی عکاسی مد به خود می گیرند.
دلیله معتقد است هرچند سوژهای که در برابر دوربینش قرار می گیرد مستند است؛ صرف حضور دوربین عکاسی، واقعی بودن آن لحظه را تحت تاثیر قرار می دهد و به این ترتیب سوژه، ناخودآگاه در برابر دوربین ژستی می گیرد که عکس را از ماهیت مستندش دور می کند.
در نتیجه از نقطه نظر دلیله، ذهنی گرایی در هر نوع اثر تصویری مستند، غیر قابل اجتناب است و ثبت یک واقعه یا پرتره هرچقدر هم بر عینی بودنش تاکید شود، محصولی ذهنی گراست. دلیله سرعت کار و استفاده از نور مصنوعی در آثارش را مدیون عکاسی مد میداند. او خود را داستانگویی می داند که دور جهان را می گردد و داستانهایی را که قابلیت روایت شدن دارند با دوربین خود ثبت می کند.
دلیله پروژه های عکاسی مختلفی را در لبنان، ترکیه و ارمنستان پیش برده و بعد از چندین سفر به ایران، مجموعه «پارس، عشق من» ( Persia Mon Amour ) را با موضوع ایرانیان ساکن فلورانس عکاسی کرده است. دلیل گرایش خود به فرهنگ خاورمیانه را دیدن ریشه های فرهنگی خود در این منطقه می داند. معتقد است که فرهنگ و سنتهای خاورمیانه، پلی میان فرهنگ شرق و غرب هستند.
در پروژه عکاسی پارس، عشق من، دلیله طیف گوناگونی از ایرانیان ساکن فلورانس را به تصویر میکشد. فرش فروش، موزیسین، بازیکن فوتبال باستانی فلورانس، آرایشگر، آشپز و دانشجو یک به یک در برابر دوربین او قرار می گیرند. دلیله آنها را به نسبت سن، حرفه و جنسیتشان دستچین کرده است.
نقطه مشترک تمامی این پرتره ها که شخصیت های متفاوتی را با پس زمینه های اجتماعی و فرهنگی مختلف به تصویر می کشند، تکنیک ارائه ی آثار است. سوژه ها تمام قد به تصویر کشیده شده اند و پرده ای سیاه میان آنها و تصویر پس زمینه که چشم انداز شناخته شده توسکانی را به نمایش می گذارد، فاصله انداخته است. دلیله ایده پرده سیاه میان تصویر را از ماله ویچ نقاش اهل اوکراین که یکی از مهمترین پیشگامان سبک انتزاعی هندسی روس است، الهام گرفته است.
او پرده سیاه را نمادی از فاصلهای همیشگی میان مهاجر ایرانی و فرهنگ کشور مهمانش می داند. قرار دادن سوژه مستند در برابر پرده سیاه، جدا از این که یادآور عکسهای استودیویی است، به شکل نمادین مرز همیشگی ایرانی مهاجر و آزادی را به نمایش می گذارد. به گفته دلیله، پرده سیاه نمادی است از غم غربت و رویکرد متناقضی که ایرانی مهاجر به واسطه آن، سرزمین مادری اش را به خاطر می آورد.