آگهیماه مه گذشته، کنفرانسی تحت عنوان «انتخابات در ایران و چالشهای پیش رو» با حضور آلبرتو نگری، خبرنگار ویژه ی «آفتاب بیست و چهار ساعته» Il Sole 24 Ore، جوزپه اکونچا نویسنده و خبرنگار، الیزا جونکی، دانشیار گروه مطالعات بین المللی دانشگاه میلان و والریا جانوتا در دانشکده علوم سیاسی، اقتصادی و اجتماعی دانشگاه میلان برگزار شد.
برگزار کننده ی این رویداد، «مرکز ایتالیایی صلح در خاورمیانه» (CIPMO) است. والریا جانوتا، مدیر این نهاد درباره فعالیت این مرکز به یورونیوز فارسی گفت: «مرکز ایتالیایی صلح در خاورمیانه، مرکزی است که براساس اندیشه گفتگو و طرح صلح میان اسرائیل و فلسطین پایه گذاری شده است. گرچه با گذشت زمان، در راستای تغییرات منطقه و با در نظر گرفتن دینامیسم بالای منطقه خاورمیانه که شاید بتوانیم تا شمال آفریقا آن را بسط بدهیم، این مرکز پرداختن به مسائلی با چشم اندازی را بسیار گسترده تر از سابق آغاز کرد.»
وی می افزاید: «به طور ویژه، تمرکز موضوعی مان بر نکاتی است که تاثیر مستقیم بر روی ایتالیا دارند؛ یعنی مسائل مرتبط به خاورمیانه که بر روی ایتالیا تاثیر می گذارند و همینطور بالعکس. این سری از جلسات، «کرسی خاورمیانه» پروژه ای است که با همکاری پارلمان اروپا، دفتر میلان در پارلمان اروپا و شهرداری میلان طراحی شده است. در ضمن مرکز ایتالیایی صلح در خاورمیانه، همایش هایی را با همکاری وزارت خارجه ایتالیا برگزار می کند. معتقدم که کنفرانس امروز درباره ی ایران، بازتاب همایش بزرگتری است که مرکز صلح خاورمیانه در ماه مه سال ۲۰۱۶ تدارک داد و صاحبنظران و متخصصان بزرگی از سراسر ایتالیا و صحنه ی بین الملل را به گفتگو دعوت کرد. موضوع آن همایش، توافق نامه ی هسته ای ایران و پیآمد های آن بود.»
آلبرتو نگری، خبرنگار ویژه «آفتاب بیست و چهار ساعته»، نویسنده و محققی که بیش از بیست سال تحولات سیاسی، اقتصادی و اجتماعی خاورمیانه را دنبال می کند، دلیل انتخاب عناوینی مانند «شرط بندی بر روی ایران» و «چالش های پیش رو» را اینطور بیان می کند: «دلیل انتخاب عنوان شرط بندی مستقیما به خود ما در مقام کشور ایتالیا و در مقام اروپا بر می گردد. این یک شرط بندی بسیار مهم است چرا که بعد از توافق برجام، همه در انتظار باز شدن دوباره ی بازارهای بین المللی ایران بودند. تهران توقع دریافت یک صد وچهل میلیارد دلار سرمایه گذاری بین المللی را داشت. یک دهم این میزان سرمایه گذاری به ایران رسید. درست است که ایران دوباره در چرخه های مالی بین المللی وارد شد؛ اما در عین حال تحریمها کماکان ادامه دارند. تحریم هایی که برای خزانه داری آمریکا سودآورند و بانک های غربی را از دادن اعتبار به ایران معاف می کنند.»
این خبرنگار آگاه به مسائل ایران اضافه می کند: «ایتالیا کماکان در انتظار پی گرفتن تعهدات توافق نامه و در جریان گذاشتن بیست و پنج میلیارد دلار سرمایه ی راکد است. شرکتهای بین المللی که تمایل دارند در ایران کار کنند، اغلب باید به ائتلاف های بانکی آسیایی مانند سرمایه گذاری های چینی متوسل شوند. معنی «شرط بندی بر روی ایران» همین است».
او می گوید: «گمان می کنم که طی ماههای آینده بالاخره متوجه می شویم که آیا دولت آمریکا جسارت به جریان انداختن شرایط متوقف شده ایران را دارد یا نه. گواه این جسارت، همان قرارداد معروف هواپیماهای بویینگ خواهد بود…. اگر نتیجه مثبت باشد، ایران را با جلوه ای متفاوت از تصویر امروزی اش خواهیم دید.»