آگهیگزارش از مریم راز، خبرنگار مقیم میلان
محمود صالح محمدی جوان و پر انگیزه است. در گالری نور را که باز می کند، ناگهان تصویری از ایران پیش رو می آید. فرش های لوله شده و قلمهای خوشنویسی در هر گوشه از اتاقها به چشم می خورند.
صالح محمدی که پس از مهاجرت به ایتالیا، تحصیلات خود را در زمینه هنر معاصر در آکادمی برارا «Brera» در میلان پی گرفت، دلیل خود را برای انتخاب میلان به عنوان پایگاه هنری اش اینطور بیان می کند: «می خواستم بدانم هنر معاصر چیست. چون در ایران نمی توانستم عمیقا این موضوع را مطالعه کنم. به همین خاطر حدود شش، هفت سال پیش تصمیم گرفتم به میلان نقل مکان کنم که یکی از شهرهایی است که از نظر هنری و فرهنگی، بیشتر روی هنرهای معاصر متمرکز است.»
با این همه تمرکز کاری صالح محمدی و گالری نور همچنان بر هنر ایرانی باقی مانده است. او می گوید: «ریشه های من در ایران هستند ولی شاخه هایم اینجا (در ایتالیا) رشد کرده اند. هرکسی در هنر معاصر باید به ریشه اش برگردد. هنرمند باید ریشه داشته باشد وگرنه هنرش بی جواب می ماند. هنر معاصر به اثری نیاز دارد که ریشه دار باشد. وقتی روی موضوع خطاطی بر روی فرش کار کردم، باز خورد بسیار خوبی داشت؛ پیش از این تنها برای خودم و یا طی کلاس ها برای شاگردانم خطاطی می کردم. شاگردان خطاطی ام بیشتر گرافیست ها، گرافیتی کارها، هنرمندان تجسمی که روی موضوع خط کار می کنند و به طور کلی علاقمندان به فرهنگ ایرانی هستند. زیبایی شناسی خط، فرم و چگونگی استفاده از متریال هنر خوشنویسی ایرانی، موضوع این کلاس ها هستند. مسلما اگر بخواهند خطاطی فارسی را یاد بگیرند باید الفبای فارسی را هم بشناسند که این به خودی خود برایشان غیرممکن است. خط را بیشتر مثل نقاشی و طراحی می بینند.»
درباره دلیل نام گالری (Spazio Nour یا فضای نور) اینطور توضیح می دهد: «معادل واژه ی Spazio به فارسی، فضا یا حجم است. عنوان گالری، ترکیبی از دو کلمه فارسی و ایتالیایی است. یک نوع بازی با کلمات است چون موضوع اصلی کاری من، همیشه بین دو کشور ایران و ایتالیا شکل می گیرد.»
گالری نور در محله ای در مرکز میلان واقع شده است، ساختمانی به سبک و سیاق میلان قدیم که مجموعه ای از خانه هایی است که همه به یک حیاط مشرف هستند. هر همسایه ای به محض بیرون آوردن سرش از پنجره، دیگری را می بیند و مسیرهای روزانه شان خواه ناخواه به هم بر می خورند.
صالح محمدی داستان عجیب این ساختمان را که ظاهرا شبیه هر ساختمان دیگری در میلان است، اینطور تعریف می کند: «در گذشته این ساختمان به نام سوراخ سیاه میلان شهرت داشت و دلیلش این بود که این بنا بیش از پانزده سال، ساختمانی رها شده بود. اینجا مرکز پخش مواد مخدر میلان بود. مواد مخدر تمام میلان از اینجا پخش می شد.»
«به جز این، حدود ده سال پیش همین ساختمان گالری، یکی از لانه های القاعده بوده. چنین ساختمانی را در مرکز میلان تصور کنید که نیروهای پلیس از وارد شدن به آن می ترسیدند. اگر آمبولانس لازم بود، جلوی در ورودی نگه می داشت و داخل نمی شد چون داخل ساختمان، ساکنین مسلح بودند. من به اشتباه این خانه را کرایه کردم. آگهی اجاره خانه ای را در مرکز میلان با قیمت بسیار خوب در اینترنت دیدم. ولی یک بار هم که شده ریش صورتم مرا نجات داد. با من همذات پنداری می کردند. ریش داشتم و از ایران می آمدم. آن زمان هم دوره دولت قبلی ایران بود و بعضی از ساکنین ساختمان، احمدی نژاد را خیلی دوست داشتند. از قضا اسم من هم محمود بود. یک بار تصمیم گرفتم یک نمایشگاه عکاسی بگذارم و حیاط ساختمان را تبدیل به یک گالری عکس کنم. خیلی ها هشدار دادند که کار خطرناکی است و بهتر است مواظب باشم. هنرمند عکاسی را از وین دعوت کردم و طی دو هفته از تمام اهالی ساختمان عکس گرفت. همه را به اصطلاح درگیر فضا و کار کردیم. این اتفاق ها باعث شد بتدریج فضا تغییر پیدا کند و حالا بی هیچ نگرانی بچه ها در حیاط بازی می کنند.»