دریا، سواحل شنی و هوای آفتابی و مطبوع، تصاویری یادآور جهانگردی است. جزیره مارگریتا در ونزوئلا یکی از مناطق جهانگردی دارای این ویژگی هاست.
اما جزیره مارگریتا همچنین مکانی است مناسب برای تحلیل این مسئله که جهانگردی در آمریکای لاتین به چه سمتی می رود و چگونه خود را با واقعیات جدید هماهنگ می کند. این جزیره امسال میزبان نمونه ای از صنعت جهانگردی بین المللی ونزوئلا بود.
در این زمینه همه بر سر دو نکته توافق دارند: اول اینکه ما به یک صنعت جهانگردی پایدار نیاز داریم و دوم اینکه جهانگردی باید در بافت جوامع محلی و بومی ادغام گردد و درنتیجه این جوامع نیز می توانند از منافع آن برخوردار شوند.
وزیر جهانگردی ونزوئلا:
“ما به آن نوع از جهانگردی نیاز داریم که جایگزین فعالیت های اقتصادی دیگر نشود، بلکه آن فعالیت ها را تکمیل کند. برای نمونه وضعیت ماهیگیران ساحلی را درنظر بگیریم. این ماهیگیران باید در صنعت جهانگردی ساحلی ادغام شوند. برای مثال پیش از ظهر می توانند ماهیگیری کنند و بعد از ظهر به عنوان راهنمای توریست ها و مشاغلی از این قبیل به کار بپردازند.”
یکی از مسئولان محلی جهانگردی:
“این آینده صنعت جهانگردی در اینجاست و ما در تلاشیم تا بتوان درآمدها را بهتر توزیع کرد.”
ولی آیا نظریه ها به عمل درخواهند آمد؟ در جزیره مارگریتا دو فعالیت اقتصادی اصلی وجود دارد: جهانگردی و ماهیگیری. ما از ماهیگیران در مورد اینکه آیا جهانگردی به نفع آنهاست، سئوال کردیم.
یک ماهیگیر محلی: “من بیشتر عمرم را با ماهیگیری زیسته ام. پیش از آن در رستوران کار می کردم و اکنون ماهیگیرم و ماهی هایم را به رستوران می فروشم. در گرماگرم فصل جهانگردی هرکس می تواند کالای خود را بفروشد و همه خوشحالند.”
تبادل بازار جهانگردی با اقتصادهای بومی مانند ماهیگیری امری منطقی است، اما آیا جوامع بومی می توانند منافع بیشتری از جهانگردی کسب کنند؟
در ونزوئلا دانشجویان دانشگاه برای گرفتن مدرک تحصیلی باید برخی خدمات اجتماعی نیز ارائه کنند و دانشگاه مارگریتا از این امکان برای کمک به جوامع محلی استفاده می کند. دانشگاه برنامه ای را برای آموزش مجانی زبان های خارجی به مردم محلی توسط دانشجویان طرح ریزی کرده، یعنی مردمی که منابع کمکی دیگری برای کاریابی بهتر و یا ارائه بهتر خدماتشان به بازار، ندارند.
لویزا لئون، مدیر خدمات محلی:
“ما تلاش می کنیم که استفاده از زبانهای انگلیسی و فرانسه را توسعه دهیم، اما مردم محلی بیشتر خواستار یادگرفتن انگلیسی هستند. ما همچنین کتاب های آموزشی دارای مکالمات معمول انگلیسی تهیه و بین مردمی که در رشته های خاصی کار می کنند، توزیع می کنیم. مانند کسانی که غذاهای محلی از خمیر گوشت و ماهی می پزند و یافروشنده صنایع دستی سنتی هستند و یا در آشپزخانه ها کار می کنند.”
اکنون ببینیم صنعت جهانگردی چگونه خود را در مقیاسی وسیع تر با واقعیات جدید هماهنگ می کند. بعضی کشورها از این صنعت به عنوان منبع درآمد استفاده می کنند و بعضی برای ارائه تصویری بهتر از خود به جهان خارج.
یک نمونه کلمبیاست که غالبا به عنوان کشوری خطرناک از جهت مواد مخدر و یا درگیری های گروه فارک معروف است. آنها می کوشند تا از جهانگردی برای تغییر این تصویر استفاده کنند. شعار آنها اینست: تنها خطر کلمبیا اینست که شما مشتاق خواهید شد در اینجا بمانید!
هومبرتو رودریگز، مشاور جهانگردی کلمبیا:
“با این شعار می خواهیم دنیا به چشم دیگری به ما بنگرد. می خواهیم دریافت مردم از اینکه در گذشته کشور خطرناکی بوده ایم را تغییر دهیم. ما نتایج مثبتی گرفته ایم: شمار دیدارکنندگان از کلمبیا بسیار بیشتر شده است. در فاصله چهار سال، آمار جهانگردان ما از یک میلیون در سال به دو نیم میلیون افزایش یافته است.”
کوبا با تغییرات مهمی اما از جنبه دیگر روبروست. کوبایی ها از جهانگردی برای تغییر سیمای خود استفاده نمی کنند. آنها بنا به واقعیات خودشان می کوشند تا یک مقصد مهم جهانگردی برای جذب مردم باشند.
مسئول یکی از نهادهای جهانگردی در کوبا:
“کوبا واقعیت سیاسی خودش را دارد و این نه مربوط به اکنون بلکه مربوط به پنجاه سال پیش است. اینکه بکوشد سیمای خود را تغییر دهد ناممکن است. ولی ما سالانه دو و نیم میلیون جهانگرد داریم که به اینجا می آیند و از این واقعیت سیاسی دیدار می کنند.”
همانگونه که می بینیم، تکامل پایدار یک جامعه ایجاب می کند که صنعت مهمی مانند جهانگردی، خود را با واقعیات جدید و شرایط محلی تطبیق دهد.