قلم و بازی دیجیتالی علیه بیماری پارکینسون

قلم و بازی دیجیتالی علیه بیماری پارکینسون
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

“هنگامی که حرکت بازوی سمت چپ ام را از دست دادم و به خوبی کار نمی کرد، متوجه شدم که مشکلی وجود دارد”.

“به دکتر رفتم و آنها در نهایت تشخیص دادند که به بیماری پارکینسون مبتلا هستم. سال 2003 بود.”

“حالا دیگر من نمی توانم مثل گذشته خیلی در باغچه کار کنم. من عاشق الکترونیک بودم و قطعات کوچک را لحیم می کردم. اما دیگر امکان ندارد، نمی توانم این کارها را انجام دهم.”

در اروپا، هر ساله بیش از 75 هزار نفر به این بیماری غیر قابل علاج، مبتلا می شوند و اکثر آنها داوطلب هستند تا درمان و ابزارهای جدید را امتحان کنند.

در بیمارستانی در هلند، شاهد یک آزمایش غیر عادی روی یک بیمار 68 ساله هستیم.

هارمین فلور شوتن، بیمار مبتلا به پارکینسون:
“اول با یک کمر درد شروع شد. اما نزدیک به سه سال طول کشید تا پزشکان تشخیص دهند که من به بیماری پارکینسون مبتلا هستم.”

این تشخیص دیر هنگام و دشوار، برای این بیمار و دیگران انگیزه ای بود تا برای انجام آزماش های مربوط به یک قلم یا خودکاری انقلابی، داوطلب باشند.

این قلم با هدف تشخیص بیماری در همان مراحل ابتدایی طراحی شده است.

استر اسمیت، محقق در مرکز پزشکی دانشگاه گرونینگن در هلند: “هنگامی که داوطلبان با این مداد نقاشی می کنند، ما با اندازه گیری فعالیت عضلانی بازوی آنها، متوجه می شویم چه اتفاقی در عضلات آنها می افتد.”

به این ترتیب، الگوها و نوشته های بدست آمده از هر دو گروه بیماران پارکینسونی و افراد سالم مقایسه می شوند.

به گفته دانشمندان، این الگوها، احتمالا می توانند به آنها برای تعیین بیماری پارکینسون یا سایر اختلالات عصبی که کمتر مهم هستند، کمک کنند.

ناتاشا موریتس، مهندس اعصاب در دانشگاه علوم پزشکی مرکز گرونینگن: “ما تفاوت های آشکاری را بین افراد سالم و بیماران مبتلا به پارکینسون در این
آزمایش ها مشاهده می کنیم و قادر به اندازه گیری آنها هستیم. برای مثال همانطور که انتظار می رفت، در تمام تمرین ها، افراد بیمار آهسته تر حرکت می کنند. اما کمتر انتظار برخی تفاوتهای دیگر را داشتیم. مثلا در مورد نوشتن، متوجه شدیم که بیماران مبتلا به پارکینسون بسیار ریزتر از افراد سالم می نویسند. بنابراین، برای تشخیص بیماری، این تکنیک بطور خاص می تواند ابزار خوبی باشد.”

این قلم، توسط محققان و تحت یک پروژۀ تحقیقاتی اتحادیه اروپا دوباره طراحی شده است.

نمونۀ جدید، از آخرین فن آوری های سِنسور بهره گیری می کند که برای کمک به درک چگونگی هماهنگی فرایندهای سیستم عصبی در حین نوشتن بسیار مفید است.

روتگر زییتسما، هماهنگ کنندۀ پروژه موسوم به دیپار DIPAR:

“ما به روش های قبلی برای ضبط خط و حرکت تکیه کردیم. از لوح های دیجیتالی برای ضبط نوشته ها و همچنین از سیستم آنالیز و تجزیه و تحلیل حرکت بدن و اندام استفاده کردیم.
سپس ما این قلم را با سنسورهای مختلف و با استفاده از تکنیک های تجزیه و تحلیل داده ها ساختیم. ما الگوریتم هایی نوشتیم که به طور خودکار قادر هستند حرکات و سیستم عصبی که آنها را کنترل می کند را تجزیه و تحلیل کنند.”

گام های بعدی این آزمایش های مربوط به مقایسۀ نوشته های افراد مبتلا به پارکینسون و بیماران دیگریست که مبتلا به لرزش و اختلالات حرکتی هستند.

به گفته دانشمندان، تشخیص زود هنگام بیماری یکی از مسائل کلیدی برای کمک به این بیماران است.

ناتاشا موریتس، مهندس اعصاب در دانشگاه علوم پزشکی مرکز گرونینگن می گوید: من امیدوارم که با کمک یک ابزار ساده و در ده یا پانزده دقیقه ما قادر به تشخیص این بیماری باشیم. فکر نمیکنم بتوانیم اطمینان کامل داشته باشیم، این امکان پذیر نیست. اما به این طریق می توان گفت بهتر است این شخص به یک متخصص مغز و اعصاب هدایت شود.

نیکو لیندرز، متخصص مغز و اعصاب، مرکز پزشکی دانشگاه گرونینگن: “اگر تحقیقات بر روی این قلم با موفقیت انجام شوند، ما می توانیم بین پارکینسون و دیگر بیماری ها از جمله لرزش، فرق بگذاریم. بر فرض می توانیم تشخیص دهیم که یک مشکل حرکتی، بیشتر مربوط به سِن است یا به بیماری پارکینسون. به این ترتیت، بیمار راحتتر می تواند به آینده نگاه کند.”

در عین حال، اینجا در بلفاست، محققان تلاش می کنند تا ابزارهای توانبخشی بر اساس تحریک حسی را توسعه دهند.

اما اولین مرحله، درک حرکات بیماران مبتلا به پارکینسون و چگونگی بهبود این حرکات از طریق برخی تحولات در محیط زندگی آنان است.

مارتا بیِنکیِویچ، محقق عصب شناسی، دانشگاه کوئین در بلفاست چنین توضیح می دهد: “ما سعی داریم بدانیم در صورت افزایش اطلاعات حسی در محیط، چه اتفاقی روی می دهد. برای مثال شنیدن یا دیدن، چگونه به بیماران پارکینسون برای کنترل حرکات، کمک و بهبودی می بخشد.”

ویلیام مک دونالد، بیمار پارکینسون: “من فواید آن را حس می کنم. هنگام بازی گلف هم معلوم است و خیلی پیشرفت کرده ام.”

محققان سپس بازی هایی روی سیستم های عامل تجاری طراحی کردند. بازی به بیماران اجازه می دهد تعادل و تحرک کلی بدن را بهبود دهند.

کتی کریگ، هماهنگ کنندۀ پروژۀ موسوم به تمپوس جی Tempus_G:
“ما علاقمندیم بدانیم چگونه مغز انسان از اطلاعات ادراکی برای هدایت اقدامات خود استفاده می کند. برای مثال در بازی که مشاهده می کنید، سیب هایی که از درخت می افتند، اطلاعات ادراکی هستند که به ما می گویند چه اتفاقی در حال رخ دادن است. این اطلاعات حرکات ما را راهنمایی می کند. سیب ها با یک سرعت معین در حال سقوط هستند و بازیکن باید حرکت سبد را کنترل کند تا سیب در آن بیافتد.”

مزایای بزرگ این تکنیک سرگرم کنندۀ توانبخشی برای بیماران و همینطور محققان از نظر فیزیکی و فیزیولوژیکی عیان است.

جیم هنری، بیمار پارکینسون: “برای من جالب و لذت بخش است. من و “جان” با همدیگر به عنوان داوطلب به اینجا آمدیم و گاهی اوقات احساس می کنیم داریم با هم بازی می کنیم. مهم نیست چه کسی برنده می شود. فقط سرگرمی جالبی است.”

کارولین ویات، روانشناس در دانشگاه کوئین بلفاست: “با این بازی ها در واقع آنها متوجه می شوند که چقدر توانایی دارند. فکر می کنم اعتماد به نفس پیدا می کنند و این به افرادی مانند جان کمک می کند تا به این ترتیب به پیاده روی یا انجام انواع کارهای دیگر فکر کنند و در نهایت تعادل جسمانی پیدا کند.

بنابراین در اغلب موارد مانند یک حرکت دایره ای است. آنها با این بازی ها اعتماد کسب می کنند. سپس با تکیه بر این اعتماد به پیاده روی می روند و هنگامی که شما به پیاده روی می روید، اعتماد به نفس بیشتری دارید، بنابراین بیشتر خارج می شوید و این به یک دایرۀ پر منفعت تبدیل می شود.

جان هِرون ، بیمار پارکینسون: “به نظر من تحرک، مسئله بزرگی است. هدف این است که بیشتر از مواقع معمول تحرک داشته باشیم. این خیلی مفید است.”

کتی کریگ، هماهنگ کنندۀ پروژۀ تمپوس: “از نظر فیزیکی، بیماران تشویق می شوند که به خصوص قسمت بالای بدن را حرکت دهند. بسیاری از شرکت کنندگان در این تمرینات، بعد از مدتی احساس سبکی می کنند و خیلی بهتر می توانند بدن خود را چرخش دهند و آن سفتی بدن کمی از بین میرود. بنابراین بیمار احساس آزادی و تحرک بیشتری دارد.”

جیم هنری، بیمار مبتلا به پارکینسون: “فوق العاده است. برای من تغییر بزرگی بود و دلیل آن تداخل ورزش و تفریح است.”

اما محققان باز هم فراتر می روند. آیا بیماران پارکینسون می توانند از طریق گوش دادن به صداهای منظم، به راه رفتن خود بهبود ببخشند؟ به عنوان مثال با استفاده از صدای راه رفتن خود آنها.

ویل یانگ، روانشناس می گوید: “با استفاده از این نشانگر ها، ما می توانیم اطلاعات بسیار دقیقی را در مورد چگونگی تنظیم و زمان بندی راه رفتن انسان بدست بیاوریم. یکی از مسائلی که در مورد بیماران پارکینسون رخ می دهد، تمایل آنها به این سو و آن سو حرکت کردن است. ما می توانیم طول گام ها را اندازه گیری کنیم و به مردم کمک کنیم تا قدم های بهتری بردارند.

متی رودجر، روانشناس در دانشگاه کوئین بلفاست می گوید با دریافتن چگونگی حرکت سر، تنه، بازوها و از همه مهمتر پاها، ما می توانیم سعی کنیم تفاوت راه رفتن بیمار را با شنیدن صدا یا بدون صدا، پیدا کنیم و این تفاوت ها را مقایسه کنیم و در آخر متوجه می شویم آیا او تعادل بهتری بدست می آورد یا خیر.

محققان، دانشمندان و بیماران داوطلب امیدوارند که این فعالیت ها منجر به کمک و درمان بهتر و ساده تری در آینده ای نزدیک باشد.

مری مک الیستر، یک بیمار دیگر مبتلا به پارکینسون به آینده امیدوار است: “ادامۀ تحقیقات از سوی دانشمندان و اهمیتی که به این بیماری می دهند، واقعا دلگرم کننده است. که با وجود بیماری پارکینسون باز هم می توان به زندگی ادامه داد و نباید فقط منتظر پایان بود.”

http://www.dipar.org
http://www.qub.ac.uk

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

فناوری تازه تشخیص ذرات آلاینده هوا

ریزجلبک‌ها، تحولی بزرگ در صنعت تولید مکمل‌های غذایی

موزه مجازی از آثار هنر زیرزمینی کمونیسم در مجارستان