حمید رحیمی از مبارزه اش برای صلح می گوید

حمید رحیمی از مبارزه اش برای صلح می گوید
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button

اولین مبارزه بوکس حرفه ای افعانستان، در سی ام اکتبر گذشته، در کابل، برگزار شد. مسابقه ای بین حمید رحیمی از افغانستان و “سعید اِم بِلوا” از تانزانیا.
مسابقه ای پر شوق و شور میان دو مشت زن میان وزن، که در هفتمین راند، با پیروزی حمید رحیمی به پایان رسید. این مسابقه تنها از لحاظ ورزشی حائز اهمیت و استثنایی نبود، هزاران تن از مردم افغانستان، مردان و زنان قوم های مختلف این مسابقه را دنبال کردند. مبارزه ای که حمید رحیمی آن را “مبارزه برای صلح” نامیده است.

این ورزش که تحت حکومت طالبان به دلیل “عدم رعایت کرامت انسانی“، ممنوع اعلام شده بود، اینبار از تلویزیون و از سوی میلیون ها نفر در افغانستان دنبال شد.

حامد کرزی، رئیس جمهور افغانستان هم به رحیمی و مردم افغانستان برای این پیروزی تبریک گفت.

رحیمی ۲۹ سال دارد و از سن ۹ سالگی در آلمان زندگی می کند.

یورونیوز: آقای رحیمی به یورونیوز خوش آمدید. تازگی در مسابقه ای شرکت کردید بنام “مسابقه برای صلح”. فکر می کنید در کشوری که چهل سال جنگ را تجربه کرده، این مبارزه برای صلح، چه تاثیری دارد؟

حمید رحیمی:
تاثیر بسیار زیادی دارد. دو سال است که در مورد این پروژه کار می کنم. با سختی زیاد، به مدت دو سال زحمت کشیدم و وقتم را صرف کردم و سرمایه گذاری کردیم تا این پروژه به ثمر برسد. این پروژه از قلب و دل ما می آید.
من بیست سال است که در آلمان زندگی می کنم اما اینجا نیامدم که آلمانی بشوم. به آلمان آمدم به این دلیل که اینجا صلح و آرامش برقرار است. آرزوی من این است که در وطن ما هم صلح و آرامش باشد. من خودم جنگ را تجربه کردم و بخوبی می دانم جنگ چیست. جنگ بلای بد و درد بی درمانی است. جنگ آرامی را از مردم می گیرد و تاکنون جان بسیاری از مردم افغانستان را گرفته است. من فکر می کنم هیچ کشوری در جهان به اندازه افغانستان کشته نداده است.

یورونیوز: در مسابقه ای که جدیدا برگزار کردید، “مسابقه برای صلح“، گفتید که برای حقوق زنان هم می جنگید. یک ویدیو هم از شما بر روی سایت یوتوب دیدم که دارید به دختران بکس یاد می دهید، فکر نمی کنید که کمی جلوتر از جامعه افغان پیش می روید؟ آیا نسبت به جامعه ای که تا ده سال پیش، در زمان طالبان، حتی به خانم ها اجازه خروج از خانه را نمی داد، جسارت شما بیش از حد نیست؟

حمید رحیمی:
من یک خواهر و مادر دارم. از وقتی به آلمان آمده ام من خودم مثل یک شیر از آنها دفاع می کنم. من از مادرم خیلی چیزها یادگرفته ام. می توانم بشما بگویم که اگر این زنان و این خواهر ها در کنار ما نباشند، ما پیشرفت نمی کنیم و فکر می کنم ما باید در کنار زنان باشیم، باید به آنها کمک کنیم و کاری کنیم که آنها به مدرسه بروند و بتوانند کار کنند. اگر می خواهیم که وطن ما پیشرفت کند، این نکته بسیار مهمی است.

یورونیوز: خیلی از افغان ها، امروز شما را با محمد علی کلی مقایسه می کنند و می گویند: کلی یک درد داشت و قهرمان جهان شد، حمید هم دردش افغانستان است. آیا فکر می کنید، یک روز بتواندی جا پای کلی بگذارید؟

حمید رحیمی:
کلی یک قهرمان بزرگ است. یک قهرمان افسانه ای. او به مردم آفریقا خیلی کمک کرد. او برای من هم یک بت است. اما من حمید هستم و کلی کلی است.
من از هرگونه کار و تلاش برای کمک به مردم افغانستان و کشورم دریغ نمی کنم. من واقعا باور دارم که ما می توانیم صلح را به افغانستان بازگردانیم. برای چنین دستاوردی باید اراده قوی داشته باشیم.
حتی اگر هزاران هزار نیروی نظامی به افغانستان بیایند، قادر به ایجاد صلح نخواهند بود. الکساندر بزرگ، چنگیز خان، انگلیسی ها و حتی روس ها به افغانستان آمدند و در حال حاضر هم بیش از پنجاه و دو کشور در کشور ما حاضر هستند، اما چه نتیجه ای بدست آمد؟ مگر اینکه مردم افغانستان بدبختتر از گذشته هستند. من کابل و مردم کابل را خیلی خوب می شناسم و می بینم که نسبت به گذشته و نسبت به زمان طالبان، وضعیت خیلی وخیم تر شده است. امروز تعداد کودکان خیابانی خیلی بیشتر از گذشته شده است. خوب درسته که خارجی ها آمدند و برخی تغییرات مثبت صورت گرفت و چند مدرسه ساخته شد. اما در کل، با چنین بودجه ای، باید خیلی بهتر عمل می شد.
امروز اقلیت کوچکی از افغان ها، میلیاردر شده اند و بقیه مردم بسیار فقیر مانده اند. هنوز بچه های بسیاری از خانواده ها هنوز به مدرسه نمی روند و به گدا تبدیل شده اند یا باید ۲۴ ساعته کار کنند. آیا به نظر شما می توان گفت وضعیت بهتر شده؟ و این کمک خوبی بوده است؟
این کودکان حتی جایی برای خوابیدن ندارند. به مواد مخدر روی می آورند. اگر آنها را ببینید، دندان هایشان شکسته است. همین کودکان هستند که به بمب گذاری های انتخاری روی می آورند و خود را منفجر می کنند.

یورونیوز: یعنی فکر می کنید باید یک تغییر ایدئولوژیک و فرهنگی داده شود؟

حمید رحیمی:
بله، نظر من همین است. امروز، در سراسر افغانستان و هر جایی که سفر کنید، برای مثال وقتی در کابل راه می روید، در همه جای کابل، تصاویری از قهرمانان مردم را می بینید. من نام آنها را نمی برم اما هر جایی که بروید، تصاویر آنها را خواهید دید. آنها به لطف سابقه نظامی خود با افراد مهمی تبدیل شده اند. من می خواهم این فرهنگ را تغییر دهم. می خواهم قهرمانان ورزشی جای نظامیان را بگیرند. زمانی که من جوان بودم، قهرمان من مایکل جردن بود… از آلمان گرفته تا ایالات متحده آمریکا، در هر جای دنیا که بروید، عکس ورزشکاران را بر روی دیوارها می بینید. من می خواهم در افغانستان هم ما همین روش را دنبال کنیم… من نمی دانم بن لادن زنده است یا مرده، اما ظاهرا ایده و نظریه های او هنوز زنده است. چهار یا پنج ماه پیش در حوالی “پاکتیار“، یک بچه یازده ساله به خود بمب بست و خود را منفجر کرد. بن لادن مرده است، اما افکار و اعتقادات او زنده مانده است.
ما باید به کودکان خود یاد بدهیم که این کار خوب نیست. شما نباید خود را منفجر کنید. این کار حرام است و درست نیست. دیگران را نکشید، همه چیز را از بین نبرید. اگر می خواهید قهرمان باشید، ورزش کنید. اگر خوبی وطن خود را می خواهید، پس خوبی کنید و خوبی خواهید دید. خرابکاری نکنید، دیگران را نکشید. اگر به خدا ایمان دارید، باید بدانید که خدا باید در مورد زندگی دیگران تصمیم بگیرد، نه شما. ما کی هستیم که بتوانیم برای دیگران تصمیم بگیریم و بگوییم چون او کافر است، باید او را بکشیم؟ ما چنین اجازه ای نداریم.

یورونیوز: شما محبوبیت زیادی دارید و تاثیر زیادی بر افکار عمومی دارید. آیا این باعث نشده که طالبان تهدیدتان بکنند و بگویند که باید این کار را متوقف کنید؟

حمید رحیمی:
طالبان تنها دشمن کشور من نیستند. خیلی های دیگر هم بودند که با این پروژه مخالفت کردند و نمی خواستند که این پروژه پیش برود. تهدیدها و موانع بسیاری در افغانستان وجود دارد. همان تهدید ها من را تشویق می کنند تا کارم را ادامه بدهم. اگر امروز بترسیم و عقب نشینی کنیم، صلح هیچوقت به افغانستان باز نمی گردد. روزی که من مبارزه داشتم، کل افغانستان، از بچه هایی که در خیابان بودند تا بچه حامد کرزی که پنج ساله است، حتی زنانی که هیچ وقت مسابقه بکس ندیده بودند و همچنین پدران و پدر بزرگ ها و ریش سفیدان ما، همه برای من دعا کردند. من فکر می کنم تا وقتی که دعای مردم پشت من است، هیچ وقت و از هیچکس نمی ترسم. من فقط از خدا می ترسم. من باید این پروژه را به آخر می رساندم و اینکار را کردم. من در زمان جنگ زندگی کردم. به مدت نه سال در دوران جنگ در افغانستان بودم، و می دانید، اگر یک جا باشی و هیچ کمکی نداشته باشی، این بدترین حالت است، این زندگی نیست.

یورونیوز: در حرف هایی که زدید، دغدغه سیاست و دغدغه مردم افغانستان را دارید، آیا فکر می کنی که ممکن است مانند “ویتالی کلیچکو” که او هم قهرمان جهان است، یکروز بسوی سیاست بروی یا نه؟

حمید رحیمی:
من نمی خواهم به این نحو وارد سیاست افغانستان بشوم، با این حال، پیشنهادهایی به من ارائه شد اما قبول نکردم. در سیاست جناح ها و احزاب مختلف وجود دارد، اما من می خواهم برای همه مردم افغانستان کار کنم. همین برنامه ها و پروژه هایی که ما پیاده می کنیم به نحوی کار سیاسی است. این سیاست یک ورزشکار است. سیاستی که به دنبال صلح است. نه یک سیاستی که به دنبال کشتار است یا برای اعمال سیاست خود به زور متوسل می شود و به شما می گوید به چپ برو یا به راست برو. چنین سیاستی مجاز نیست.
همان شبی که مسابقه داشتم، همه دستفروش ها، همه مغازه ها، کسب و کار خود را بسته بودند تا مسابقه بکس را دنبال کنند. برای من این یک افتخار است که ما توانستیم چنین رویدادی برگزار کنیم که باعث خوشحالی کل مردم افغانستان شد. مردم افغانستان در آن لحظات متحد بودند و خنده بر لبانشان بود. برای من این مایه افتخار است.

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

انحراف و واژگونی یک دستگاه اتوبوس در شرق آلمان دست کم ۵ کشته برجای گذاشت

تصاویری از پدیکور فیل‌های باغ‌وحش کلن در آلمان

دخترشایسته ۲۰۲۴ آلمان در گفتگوی اختصاصی با یورونیوز: مشاهده شجاعت زنان ایرانی مو به تنم سیخ می‌کند