مصر و تونس دو کشور متحول شده در جریان بهار عرب دیگر بار انگار به راهی مشترک می روند.
یکطرف منصف مرزوقی رییس جمهور تونس، مبارز سابق سیاسی، فعالی سکولار، و در سویی دیگر محمد مرسی، رییس جمهوری مصر با وابستگیهایش به اخوان المسلمین. او یکسال پس از مرزوقی به قدرت رسید.
مردم هر دو کشور رهبرانشان را بصورت دموکراتیک انتخاب کردند، رهبرانی که جانشین دیکتاتورهایی چون بن علی و مبارک شدند.
در تونس، النهضت، گروه اسلامگرا توانست اکثریت در پارلمان را بدست آورد و حمادی جبالی عضو این حزب مقام نخست وزیری تونس را از آن خود کرد.
با این حال، به سرعت امیدهای بهار عرب تونس تبدیل به یاس شدند. فعال شدن گروههای اسلام گرای افراطی و سلفیست ها در سرکوب مردم و نادیده گرفتن قانون توسط این گروهها باعث تنش در شهرهای مختلف شد.
سلفیست ها هر چه را که مخالف دین و شریعت می یابند از سراراهشان حذف و نابود می کند. از میخانه گرفته تا کلوپهای رقص و آلات موسیقی.
از سوی دیگر حزب حاکم النهضت نتوانست کشور را از بحران اقتصادی خارج کند. در سیلیانا در جریان درگیری میان معترضان خشمگین به وضعیت اقتصادی و نیروهای پلیس نزدیک به 220 نفر زخمی شدند.
یکی از معترضان خشمگین می گوید سیلیانا همان بهشتی است که النهضت وعده آنرا داده بود. بهشت النهضت.
بتازگی هم که ترور شکری بلعید اوضاع را پیچیده تر کرده است. رهبر چپگرا و لاییک حزب جبهه مردمی در خودروی شخصی اش گلوله باران شد و بسیاری عامل قتل او را حزب حاکم می دانند.
در مصر هم اعتراضات و ناآرامیها همچنان گریبانگیر رییس جمهوری است که روزبروز مشروعیتش کمتر می شود. باردیگر میدان تحریر در مخالفت با سیاستهای مرسی توسط معترضان تسخیر شده است.
خشونت بین معترضانی که در شهرهای بزرگ کشور خواهان سرنگونی دولت مرسی هستند از سویی و نیروهای امنیتی و لباس شخصیهای مورد حمایت اخوان المسلمین از سویی دیگر باعث شد تا بسیاری نوید انقلابی دوباره را در کشور فراعنه سر دهند. انقلابی که تاکنون نه تنها به ثمر ننشسته بلکه جان دهها مصری را گرفته است.