آگهیباز آلدرین یکی از مردان بزرگی است که در ژوئیه سال ۱۹۶۹ میلادی به همراه نیل آرمسترانگ برای اولین بار قدم بر روی کره ماه گذاشت. این واقعه یک موفقیت بزرگ برای انسان به شمار می آمد.
آلدرین که جزو فضانوردان آمریکایی بود که در برنامه آپولو شرکت داشت، اکنون ۸۳ ساله است و همچنان شور و شوق بسیاری برای انجام اکتشافات فضایی دارد.
او در آخرین کتاب خود به نام «ماموریت به مریخ» به تشریح دیدگاه های خود درباره اسکان انسان در مریخ پرداخته است.
گزارشگر یورونیوز به گفتگو با باز آلدرین پرداخته است.
یورونیوز: با توجه به اینکه سفر به مریخ، گران و خطرناک است چرا انسان ها باید به مریخ بروند؟ تا کنون روبات های کاوشگر متعددی را به مریخ فرستاده اند که توانسته اند بخوبی به اکتشاف بپردازند. همچنین کاوشگر روباتیک آژانس فضایی اروپا موسوم به “اکسو- مارس” نیز در مریخ به دنبال نشانه های حیات می گردد. با این همه چرا باید زحمت فرستادن انسانها را به مریخ متحمل شد؟
باز آلدرین: «من هیچ شکی ندارم که انسانها به مریخ می روند و من احساس می کنم که آمریکا برنامه های بسیاری را در فضا رهبری می کند، ما در این باره سرمایه گذاری های زیادی انجام داده ایم و باید حاصل این سرمایه گذاری ها را ببینیم. آمریکا باید ملتی باشد که بتواند راهی برای اسکان انسان در مریخ پیدا کند. منظور من تنها یک رفت و برگشت ساده به مریخ نیست. ما باید بتوانیم امکان زندگی دائم در مریخ را فراهم کنیم. در غیر اینصورت رفت و برگشت انسان ها به مریخ ارزش چندانی ندارد و هزینه کردن برای دیدن مریخ مثل این است که افراد پول زیادی صرف ترک اروپا کنند و پروازی بر روی امریکا داشته باشند و دوباره به اروپا برگردند. این کار هیچ معنایی ندارد.
هیچ سفینه ای برای انجام این کار در گذشته وجود نداشته و احتمالا در آینده نیز وجود نخواهد داشت. زیرا انجام چنین فعالیتهایی هزینه بسیاری را در بر خواهد داشت.»
یورونیوز: فرض کنیم که من یک کارآفرین ثروتمند هستم که پول زیادی دارم و می توانم برای شما یک بلیط بخرم. آیا دوست دارید که به این سفر بروید؟
باز آلدرین: «نه. زیرا من آنقدر جوان نیستم که توانایی سازگار کردن خودم با شرایط جدید را داشته باشم و تعهدی برای انجام چنین کاری را قبول کنم. اکنون من در بخش برنامه ریزی مفیدتر از اجرا هستم.»
یورونیوز: آیا شما نیز طرفدار خصوصی سازی در صنایع فضایی و خصوصی سازی شرکت های تولید کننده محصولات صنایع هوافضا مثل شرکت اسپیس ایکس هستید؟ آیا فکر می کنید که این کار درستی است؟
باز آلدرین: «نه لزوما. ما می توانیم بر شرکت هایی که مدت طولانی است مشغول فعالیت هستند تکیه کنیم و حتی به فروش سهام بپردازیم. بنابراین نمی توانم بگویم که در صنعت هوا و فضا تنها یک راه وجود دارد و یا راههای مختلفی هست. شاید بهترین شیوه برای تصمیم گیری، ایجاد رقابت میان شرکتها باشد. اگر من پاسخ این سوال را می دانستم آنگاه می توانستم بخوبی برنامه ریزی کنم.»
یورونیوز: مساله دیگر درباره سفر به فضا این است که انسانها نمی توانند مدت طولانی در فضا بمانند. زیرا استخوان های آنها بتدریج وزنشان را از دست می دهند و ماهیچه ها تحلیل می روند. تابش های محیطی در فضا نیز برای انسان زیان بار است. در این باره نظرتان چیست؟
باز آلدرین: «معمولا دلایل زیادی برای انجام ندادن کارها وجود دارد و اگر انسان می خواست به این دلایل، کاری انجام ندهد ما حتی نمی توانستیم به توسعه در زمین بپردازیم. کنجکاوی همیشه وجود دارد و من معتقدم که همین حس کنجکاوی باعث قدم گذاشتن انسان بر روی مریخ خواهد شد. به عقیده من اگر انسان ها را به کره مریخ بفرستند آنها باید بطور دائم در آنجا بمانند. شاید پانصد و شاید هزار سال دیگر روزی که انسان ها زمین را ترک کردند تا بصورت دائم در سیاره ای دیگر زندگی کنند ثبت شود. به نظر من زمان انجام این کار امروز و همین حالاست.»
یورونیوز: اجازه دهید درباره تجربه شخصی شما در سفر به ماه صحبت کنیم. امروز وقتی به دهه های گذشته برمی گردید، چه خاطره قوی درباره این تجربه شخصی و قدم گذاشتن بر روی ماه دارید؟
باز آلدرین: «شما یک سوال بسیار شخصی را مطرح کردید و من هم جوابی بسیار شخصی به شما خواهم داد. عضویت در چنین گروه موفقی، برای من یک افتخار بزرگ بود و اندوخته ای غنی را برای زندگی حرفه ایم به ارمغان آورد. شش بار از هفت مورد تلاش ما موفقیت آمیز بود. من می خواستم که عضوی از این گروه باشم و در نهایت به عضویت این گروه درآمدم. احساس شخصی من مملو از سپاسگزاری از بودن در کنار افرادی است که این فرصت را فراهم آوردند تا امکان اولین فرود بر روی ماه میسر شود. این یک تجربه شگفت آور برای کودکی بود که در نیوجرسی بزرگ شده بود و من از تمام کسانی که در سراسر جهان به این فرود موفقیت آمیز کمک کردند سپاسگزارم.»