طولانی ترین اپرای وردی، بنام «دُن کارلو» یکی از اپراهایی است که بارها مورد بازنگری قرار گرفته و اجرای آن آسان نیست.
جشنواره سالزبورگ، دویستمین سالگرد تولد جوزپه وردی را با به اجرا گذاشتن سه اپرای او جشن می گیرد. اپرای «دُن کارلو» یکی از طولانی ترین اپراهای اوست که بارها بازآفریده شده و بی شک از زیباترین اجراهای این جشنواره است.
آزادیهای فردی و اجتماعی، بن بست در روابط پدر- فرزندی و پیچیدگی روابط انسانی در کل، در کنار به تصویر کشیدن جنگ در دنیای سیاست علیه حوزه خصوصی افراد، از جمله مشغله های ذهنی وردی بود که او در اپراهایش به آنها پرداخته است.
نمایشی کاملا معتبر با اجراهایی شورانگیز، آن هم هنگامی که این اجرا توسط استاد برجسته ای مانند پاپانو رهبری شود.
آنتونیو پاپانو، رهبر ارکستر می گوید: «در اپرای دُن کارلو، رنگهای بسیار خاصی وجود دارد و باید از صدای زیر ویولون در آن استفاده کرد و در همان شروع از سیم سُل زیاد استفاده می شود. ویولونسل و باس به همراه هم با ترکیبی از باسون، شاخ و برگ اضافی به آن بخشیدند و با اضافه شده ترومبون به آن، تصویر آهنگین غم انگیزی را بوجود می آورد.»
دُن کارلو دلباخته، آشفته و پریشان حال است. پدرش فیلیپ دوم نامزد دلخواهش را از او ربوده و قرار است معشوقش، همسر پدرش و ملکه اسپانیا شود.
جونَس کافمن خواننده تِنور این اپراست و می گوید:«فکر می کنم این دُن کارلو خیلی از این شاخه به آن شاخه می پرد. منظورم این است که مدام افکار متفاوتی به ذهنش خطور می کند. شما در پرده دوم آهنگی که دو صدایی اجرا می شود را می بینید یعنی زمانی که او در ابتدا آرام می آید و خیلی آرام و نرم شروع می کند ولی بعد یکدفعه منقلب می شود، در واقع در ابتدا تلاش می کند تا به قوانین و آداب و رسوم رعایت کند و بعد در لحظه ای دیگر دوباره تسلیم احساساتش می شود.»
جوناس می افزاید: «از این نظر که شما بتوانید خصوصیات متفاوت زیادی در دن کارلو پیدا کنید، دارای شخصیت ساده ای است اما روایت کردن همین شخصیت ساده بحث دیگری است.»
پاپانو در انتها می گوید: «آنچه که از پرده چهارم به بعد در ذهن بیننده می ماند رنگ آمیزی آن است. به گونه ای همه چیز در نقطه ای متمرکز می شود و ما می توانیم مانند قسمت زندگی شخصی پادشاه به عمق داستان نفوذ کنیم.»