در ایران، ۱۵۷ اقتصاددان، حقوقدان و روزنامه نگار در نامه ای سرگشاده به همتایان خود در سراسر جهان خواسته اند که با توجه به وضعیت پس از انتخابات ریاست جمهوری اخیر، سیاستمداران کشورهای متبوع خود را نسبت به تغییر رویکرد نسبت به ایران با هدف لغو تحریم های شدید علیه این کشور ترغیب کنند.
امضا کنندگان می گویند هدف از این نامه، هشدار در مورد آثار مخرب تحریم های بازرگانی است که به گفته آنان، نه تنها به صلح آمیز شدن روابط بین الملل کمکی نمی کند، بلکه تاثیرات «فاجعه بار انسانی» آن، این روابط را تیره تر می سازد.
تحریم های بین المللی در عرصه اقتصادی با تلاش ایالات متحده آمریکا و اروپا، و با هدف مجاب ساختن ایران به همکاری با جامعه بین المللی در زمینه شفاف سازی برنامه هسته ای این کشور وضع شده است، اما امضا کنندگان نامه مذکور می گویند ابزار مورد استفاده برای نیل به این منظور، از آن جهات که تبعات سوء انسانی و اقتصادی به جا گذاشته است، توجیه پذیر نیست و «فجایع انسانی بزرگی» در پی خواهد داشت.
در این نامه سرگشاده با اشاره به تاثیر این تحریم ها بر وضعیت تامین دارو و عمل های جراحی در بیمارستانها، آمده است: «محروم کردن شهروندان ایرانی از تجارت آزاد ناقض حقوق اولیه انسانی آنها است. به گروگان گرفتن نیازهای اولیه حیاتی ایرانیان از جمله کودکان، سالخوردگان، بیماران و بسیاری دیگر از گروههای آسیب پذیر که به دلیل توقف نقل و انتقال وجوه و حمل کالا به وجود آمده و وارد آوردن لطمات قطعی جبران ناپذیر انسانی به مردم، در مقابل آسیب احتمالی بررسی نشده مورد ادعا، از نظر وجدان بشری به هیچ وجه توجیه پذیر نیست.»
از سوی دیگر، امضا کنندگان که نام اقتصاددانان معروفی از جمله محمد مهدی بهکیش، موسی غنی نژاد، حسین عبده تبریزی، بهروز هادی زنوز و مسعود نیلی در میان آنها دیده می شود، تحریم های اقتصادی علیه ایران را باعث رواج روشهای غیررسمی ناسالم در روابط اقتصادی دانسته اند.
در این نامه آمده است: «در جهان امروز که حجم اقتصاد جهانی بسیار بزرگ شده و مسیرهای متعدد دسترسی به بازارهای مختلف برقرار است، اعمال تحریمهای اقتصادی منجر به گسترش اقتصاد غیررسمی، دور شدن از شفافیت، توسعه فساد و تخصیص ناسالم و ناعادلانه منابع می شود که در مغایرت با روند تحولات جهانی در جهت شفافیت، پاسخگویی، حکمروایی مطلوب، دسترسی آزاد و عادلانه به منابع و اطلاعات است. تحریمها در عمل، مشوق عدم تبعیت از قوانین بین المللی است و رانت جویی و فساد را جایگزین کارآفرینی و تجارت منصفانه میکند و موجب سرایت اقتصاد غیررسمی به کشورهای دیگر میشود. تجربه حداقل یک سال گذشته نشان میدهد که حتی بسیاری از بنگاههای طرف تجاری با ایران به جای ترک معامله، به روشهای غیررسمی متوسل شدهاند و شاید برای سالیان طولانی نتوان این پدیده نادرست را از دامن اقتصاد منطقه و حوزه های فراتر از آن پاک کرد.»
امضا کنندگان این نامه نوشته اند که در اکثر موارد، کشورهای تحریم کننده به اهداف مورد نظر خود دست نیافته اند و در موارد زیادی، حاصل کار، بروز درگیری های نظامی و فجایع انسانی بوده است. آنان نتیجه می گیرند در حالی که خاورمیانه یکی از ناآرام ترین دوران تاریخ خود را سپری می کند، منطق و چگونگی تاثیر این تحریم ها برای کمک به صلح جهانی، مورد سوال است.
در این نامه تصریح می شود: «انتظار ما از نخبگان جهان و بهویژه اقتصاددانان، حقوقدانان و روزنامه نگاران برجسته این است که با پشتیبانی از نهضت صلحطلبانه و انسانی ضد تحریم، سیاستمداران کشورهای متبوع خود را به برداشتن گام نخست برای حل ابتکارآمیز و موثر این مناقشه دشوار ترغیب کنند.»
این نامه به امضای ۸۲ اقتصاددان، ۳۴ حقوقدان و ۴۱ مدیر رسانه و خبرنگار رسیده است. بهمن کشاوز، هادی اسماعیل زاده، پرویز تابشیان، عمادالدین باقی، سید محمود دعایی، عباس عبدی، علی میرزاخانی، سعید لیلاز و محمد قوچانی نیز از جمله امضا کنندگانند.