آگهیروجدا و عمر کودکان کرد اهل سوریه هستند و هفت ماه پیش به اردوگاه دومیز در کردستان عراق وارد شدند. آنها نمی خواستند سوریه را ترک کنند. ولی خشونت، فقر و ترس آنها را مجبور به عبور از مرز کردستان عراق کرد. هر دوی آنها یک سال تحصیلی را از دست داده اند و امسال نیز نتوانستند به مدرسه بروند چون در سه مدرسه اردوگاه، دیگر جای خالی نیست. روجدا و عمر بالاخره توانستند به دو مرکز ویژه کودکان و جوانان که توسط یک سازمان غیردولتی فرانسوی موسوم به “اکتد” (ACTED) اداره می شود، راه یابند.
دومیز، بزرگترین اردوگاه پناهندگان سوری در کردستان عراق و حتی کل عراق است. شصت هزار نفر اینجا زندگی می کنند و تقریبا نیمی از آنها را کودکان تشکیل می دهند. تاثیر این جنگ بر عمر و روجدا، آنچنان بوده که باعث تغییر کامل زندگیشان شده است. اکنون آنها خواهان یک زندگی عادی هستند.
(function(d, s, id) { var js, fjs = d.getElementsByTagName(s)[0]; if (d.getElementById(id)) return; js = d.createElement(s); js.id = id; js.src = "//connect.facebook.net/fr_FR/all.js#xfbml=1"; fjs.parentNode.insertBefore(js, fjs); }(document, 'script', 'facebook-jssdk'));Publication de Backpack Reports.
ابراهیم خلیل، عضو “اکتد” (ACTED) می گوید: “ما روش های مختلفی برای کودکان آسیب دیده از جنگ داریم. نکته اساسی تمرکز بر چیزهای مثبتی است که کودک دارد و با کار بر روی این جنبه های مثبت، کودک قادر خواهد بود با زندگی در اینجا کنار آید و به جلو برود.”
عمر مانند دیگر کودکان اینجا آزمون هایی برای ارزیابی میزان آسیب های روحی و روانی وارده گذرانده است. به این ترتیب اگر لازم باشد، عمر در مرکز ویژه جوانان می تواند در فعالیت های درمانی و فرهنگی شرکت کند.
روجدا هم درباره برنامه هایی که این مرکز برای آنها در نظر گرفته می گوید: “ما بازی می کنیم، تئاتر یاد می گیریم. برایمان داستان تعریف می کنند. این خیلی خوب است چون می توانیم جنگ را فراموش کنیم و به آن زیاد فکر نکنیم.”
این دو مرکز به لطف جایزه نوبل صلح اتحادیه اروپا (سال ۲۰۱۲ میلادی) تامین مالی می شوند و بخشی از برنامه کودکان صلح اتحادیه اروپا است. این مراکز برای پذیرایی از ۲۵۰ کودک در هفته ساخته شده بود ولی هر هفته هزار کودک به این مراکز رجوع می کنند.
ابراهیم خلیل، با اشاره افزایش هر روزه تعداد کودکان، ادامه می دهد: “به نظرم اگر این وضعیت به مدت طولانی ادامه داشته باشد، کودکان اردوگاه نخواهند توانست به زندگی عادی برگردند. حتی اگر این کودکان مقاوم تر هستند، اگر به زندگی در این اردوگاه ادامه دهند، این استقامت دیگر کافی نخواهد بود.”
هزاران کودک حاضر به عبور از مرز هستند تا یک محوطه بازی امن پیدا کنند. ولی در دومیز همه می دانند که فرار از جنگ یعنی دور شدن از خانه خود.