هنرمندان کنسرت سال نوی ونیز از احساسات خود می گویند

کنسرت سال جدید در ونیز، یکی از فاخرترین جلوه های موسیقی کلاسیک اروپایی است. این کنسرت امسال، به رهبری دانیل هاردینگ، یکی از چیره دست ترین رهبران ارکستر دنیا برگزار شد. در این برنامه، گروه کر و ارکستر ونیز با شرکت دو تن از ستارگان دنیای اپرا، حاضران را مسحور کردند. عشق به موسیقی شاید تنها نقطه مشترک حاضران در این برنامه باشد.

دنیل هاردینگ، رهبر ارکستر درباره نخستین تجربه حضور خود در ونیز می گوید: « ونیز، اولین شهری بود که خارج از انگلستان به آن سفر کردم. همه به شما می گویند که عجب شهر زیبا و منحصر به فردی است. اما وقتی به ونیز می آیید و شهر را می بینید، تازه تفاوت را حس می کنید. اغواگرترین نقطه دنیا است. هر بار که به اینجا می آیم، با خودم می گویم باید دوباره برگردم و یک هفته ای در ونیز بمانم تا شهر را بهتر بشناسم. بالاخره هم این کار را خواهم کرد.»

ماریا آگرستا، تک خوان اپرای سال نو در باره سالن تئاتر فنیسای شهر ونیز، محل اجرای این برنامه می گوید: «بوی تاریخ می دهد، عطر گلهای قدیمی به مشام می رسد. عصاره هویت ما همین است. هر وقت وارد یک تئاتر ایتالیایی می شوم، همیشه دلشوره عجیبی دارم، به خاطر این که این مکان، تعریف خود ما است. تئاترهای ما، نمودی از خود ما هستند. درباره ما صحبت می کنند، شخصیت های بزرگمان، تاریخمان، شاید حتی راوی بهترین بخش ما ایتالیایی ها هستند.»

ماتیو پولنتزانی، بم خوان آمریکایی کنسرت سال نوی ونیز، قبل از هر چیز می خواهد یک آدم معمولی باشد. او می گوید: «شخص من به عنوان یک آدم مهمتر از منِ خواننده است. وقتی مریض می شوم، برنامه را لغو می کنم. اگر خواننده دیگری فکر می کند که در روز اجرا باید عالی باشد و فردایش حتی نتواند یک کلمه حرف بزند، به او خواهم گفت: بسیار خوب، هر چه از دستت بر می آید، برای داشتن بهترین اجرا انجام بده. من یک بچه کوچک دارم. امکان ندارد که روز قبل و بعد از کنسرتم، متفاوت باشد. گاهی اوقات باید به فرزندتان بگویید، این فقط یک بخش از زندگی است. تمام تلاشم را می کنم که در حد امکان یک آدم معمولی باشم.»

دنیل هاردینگ، رهبر ارکستر، موسیقی را زبان مشترکی می داند که احساسات بیان نشدنی را، منتقل می کند: «همه ما، فراتر از سبک زندگیمان، در درونمان تجربیاتی داریم که قابل فهم و توضیح دادن نیست. نمی دانیم چطور باید این تجربیات را با دیگران قسمت کرد. وقتی کار ما را می بینید یا می شنوید؛ وقتی احساس می کنید طنین این احساسات در موسیقی قابل درک است، در همین زمان می فهمید که پای یک فرد دیگر هم در میان است، افرادی که به موسیقی شما گوش می کنند. در این زمان می فهمید که آنها هم احساس شما را درک می کنند. همین هم مهمترین مساله است: موسیقی این امکان را به ما می دهد که بدانیم، خیلی از هم دور نیستیم.»