کابوس آشویتس از زبان بازماندگان

آگهی

مراسم بزرگداشت هفتادمین سالگرد آزادسازی آشویتس، در محل این اردوگاه در حومۀ شهر “اوزویچیم” در لهستان برگزار شد. این مراسم با حضور تعدادی از بازماندگان جنایات آلمان نازی در این اردوگاه، روسای جمهوری و هیات های نمایندگی ۴۰ کشور جهان برگزار شد. در این مراسم، سه تن از کسانی که از این اردوگاه جان سالم به در برده اند، به نمایندگی از بازماندگان آشویتس سخنانی ایراد کردند.

هالینا بیرنبائوم، که در سن دوازده سالگی به این اردوگاه منتقل و تا ۱۴ سالگی در این اردوگاه بسر برده بود، در سخنانی گفت: “ در آن اردوگاه هیچ نشانی از انسانیت نبود. شما آنجا بودید بدون آنکه بتوانید به جای دیگری در این دنیا بروید، آنجا بودید تا بمیرید. در گل و لای و خون مدفون می شدید.”

این بازماندۀ آشویتس که دو سال در این اردوگاه به سر برده است، می گوید در آنجا حتی با خودش نیز بیگانه بود و احساس می کرد که ناگهان سر از جهنم در آورده است.”

کازیمیر آلبین، یکی دیگر نجات یافتگان آشویتس است. او بهنگام عزیمت برای پیوستن به ارتش لهستان دستگیر و به این اردوگاه منتقل شده بود. کازیمیر آلبین در سخنان خود گفت: “از همان نخستین روز ورود به این اردوگاه، تلاش برای زنده ماندن آغاز می شد و همه سعی می کردند از مرگ فرار کنند و در عین حال، شان انسانی خود را نیز حفظ کنند.”

وی در ادامه سخنان خود گفت: “رحمت و ایمان موجب شد که من امروز در مقابل این بنای قربانیان نازی ها بایستم و همراه با شما به جان باختگان ادای احترام کنم.”

رومن کنت نیز یکی دیگر از نجات یافتگان از جنایات آلمان های نازی در آشویتس است. او بعد از نجات از این اردوگاه به آمریکا مهاجرت کرد. وی در سخنان خود، به صحنه هایی که در این اردوگاه دیده بود اشاره کرد و گفت: “کودکان از آغوش مادرانشان با رفتارهای شکنجه آمیزی بیرون کشیده می شدند و صدای جیغ آنها هنوز توی گوشم زنگ می زند.”

این بازماندۀ آشویتس از انتقال آنچه که اتفاق افتاده به نسل آینده، به عنوان هدف خود و دیگر بازماندگان یاد کرد و گفت: “ما نمی خواهیم که گذشتۀ ما، در آینده برای فرزندانمان اتفاق بیافتد.”

اردوگاه آشویتس در روز بیست و هفتم ژانویۀ سال ۱۹۴۵ توسط ارتش سرخ آزاد و از جنایات صورت گرفته توسط افسران اس اس و گشتاپو پرده برداشته شد.