گزارش ویژه: زندگی پناهندگان سوری در اردوگاهی در ترکیه

آگهی

با بیش از دو میلیون پناهنده سوری، ترکیه بزرگ ترین میزبان پناهندگان جهان است. خبرنگار یورونیوز به اردوگاه «آنجوپینار» در شهر کیلیس، در نزدیکی مرز سوریه رفته است. حدود ۱۳هزار پناهنده سوری در این اردوگاه زندگی می کنند.

چهار سال از آغاز جنگ داخلی در سوریه می گذرد. رویای دموکراسی اکنون به کابوس جنگی بی پایان و خانمان سوز تبدیل شده است. آوارگان این جنگ که به ترکیه پناه آورده اند می گویند که با وجود میل باطنی نمی توانند به کشورشان بازگردند.

یکی از آنها که از حلب به ترکیه آمده است، به خبرنگار ما می گوید: «اکثر آنهایی که اینجا زندگی می کنند پناهجویانی فقیر هستند. اینجا نمی توان کار کرد اما ما وقتی در سوریه زندگی می کردیم مثل هر آدم دیگر شغلی داشتیم و کار می کردیم.»

او به این پرسش که آیا می خواهد به کشورش بازگردد، پاسخ منفی می دهد.

تردیدی نیست که زندگی در اردوگاه سخت است اما بسیاری این سختی را به بازگشت به سوریه ترجیح می دهند. یکی از آنها که همسرش را از دست داده و با هفت فرزندش در این اردوگاه زندگی می کند می گوید: «تا زمانی که وضعیت سوریه آرام نشده نمی توانم به کشورم بازگردم.»

تخمین زده می شود که حدود ۴۰۰ هزار پناهنده سوری در اطراف شهر غازی عِینتاب زندگی می کنند. افزایش ناگهانی تعداد پناهندگان در این منطقه موجب شده است که قیمت مسکن و مواد غذایی افزایش یابد. نکته ای که بر تنش حاکم بین پناهندگان و شهروندان افزوده است.

موسسه «معلومات» با هدف کاهش تنش های موجود آغاز بکار کرده است. فعالان این موسسه به پناهجویان کمک می کنند تا هر چه بهتر از شرایط زندگی خود آگاه و با جامعه جدید شان ادغام شوند.

سرهان علمدار، مدیر این موسسه، توضیح می دهد: «نگرانی اکثر آنها بی ثباتی و بلاتکلیفی است. چشم انداز روشنی ندارند و نمی توانند درباره آینده و زندگیشان تصمیم بگیرند. هدف ما این است که با حمایت نسل جوان آنها، یعنی جوانان بین ۱۷ تا ۲۴ سال، تا آنجا که ممکن است به آنها کمک کنیم.»

باوجود اینکه ۲۲ اردوگاه برای پناهندگان در ترکیه در نظر گرفته شده است، حدود ۸۵ درصد از پناهندگان سوری در خارج از این اردوگاه ها و در شهرهای مختلف روزگار می گذرانند.

بورا بایراکتار، خبرنگار یورونیوز، گزارش خود را اینگونه به پایان می رساند: «هرچند اکثر پناهجویان سوری دلتنگ خانه و کاشانه شان هستند، به دلیل وضعیت کنونی کشورشان نمی خواهند به سوریه بازگردند. آنهایی که در اردوگاه هایی مثل اونجوپینار مستقر شده اند، کج دار و مریز به زندگی خود ادامه می دهند و با توجه به شرایط موجود، در سال های آینده نیز همچنان میهمان ترکیه خواهند بود.»