جمهوری آذربایجان؛ یک روستا و صنعت کهن مسگری

جمهوری آذربایجان؛ یک روستا و صنعت کهن مسگری
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
آگهی

بخش سوم و پایانی مجموعه «زندگی در آذربایجان»، به معرفی “لاهیچ” و قدمت چندصدساله صنعت مسگری در آن می پردازد.

در روستای قدیمی لاهیچ، خودمان را کاملا جدا از زمان و مکان حس می کنیم. در فاصله فقط ۲۰۰ کیلومتری از باکو پایتخت آذربایجان، انگار زمان متوقف شده است و ریتم زندگی صرفا با صدای چکش و سندان تنظیم می شود. مسگری، تقریبا تمامی هویت تاریخی این روستای قفقاز جنوبی را می سازد.

یکی از ساکنان این روستا آقای “کبلمی” است. او متعلق به نسل هفتم از خانواده ای است که به مسگری مشغول اند. کبلمی، مالک یکی از پنج کارگاه مسگری در لاهیچ است که نامشان در میان تولیدکنندگان سلاح های گرم و جنگی در صده هجدهم به چشم می خورد. اینطور به نظر می رسد که سپس تغییرات کوچکی در پیشه خانوادگی آنها انجام شده و پدربزرگ کبلمی از سال ۱۷۲۵ شروع به تولیدات تجاری کرده است. پدر کبلمی هم مسگری را در کودکی نزد پدر خود یاد گرفته است.

در کارگاه کبلمی افراد زیادی کار می کنند. سر و صدای زیادی هم ایجاد می شود که گوش هر بازدیدکننده ای را پر می کند. اما اینها به گفته کبلمی “مانند یک موسیقی است”.

پدربزرگ مادری کبلمی نعلبند بود و پدربزرگ پدری او روی فلزاتی مانند مس و برنز کار می کرد. کبلمی هم، اکنون وسایلی را که در منزل استفاده می شوند، تولید می کند و به این روش تاریخ این شهر را پاسداری می کند.

کبلمی اما از اوضاع کنونی راضی نیست و می گوید: “زمانی که حکومت شوروی وجود داشت، همه برای دولت کار می کردند. دولت بود که به ما دستمزد می داد، ولی حالا دیگر از این امکانات خبری نیست. حالا همه مغازه ها پر از جنس هستند ولی تقاضایی برایشان وجود ندارد”. در لاهیچ، هر کارگاه مانند یک موزه است که زیر غبارها پنهان شده است و کارگاه کبلمی در این مورد استثنا نیست.

لاهیچ در ابتدا یک مرکز استخراج مس بوده است. زمانی که موجودی مس کاهش یافت، ساکنان لاهیچ مس مورد نیاز را از مناطق دیگر می خریدند تا بتوانند صنعت و کسب خودشان را زنده نگه دارند. در ابتدای قرن بیست و یکم، قریب به ۱۲۰ کارگاه وجود داشت که کوزه های آب، ظروف، سینی و کاسه های مسی تولید می کردند.

در موزه ای در لاهیچ که با نام “غار علی بابا” شناخته می شود، می توان اشیا ساخته شده برای مصارف خانگی را دید. مثلا گلدانی بزرگ که برای انتقال آب از منبع تا خانه ساخته شده بود. یکی از مسگران قدیمی شرح می دهد که “با آن گلدان مسی می توان ۱۵ لیتر آب حمل کرد و در حالیکه مجموعا ۲۰ کیلوگرم وزن خواهد داشت، آن را بر دوش گرفت.”

مسگری همچنان پیشه خانوادگی کبلمی باقی خواهد ماند. هر سه پسر او به همین کار مشغول هستند. به گفته یکی دیگر از مسگران روستا، “آقاکیشی” از فرزندان کبلمی در۲۰ سالگی یک استاد دکوراتور است که نزد عموی خود آموزش دیده و اکنون جزو نسل هشتم این خاندان مسگر به شمار می آید.

آقاکیشی در کارگاه با مهارت تمام نشان می دهد که چگونه می تواند هرچه را که دوست دارد، با یک قلم کوچک فلزی روی مس همزمان طراحی و حکاکی کند، کاری که دیگران ابتدا با قلم مو انجامش می دهند.

برادر آقای کبلمی می گوید: “جوانانی که استاد این کار باشند خیلی کم شده اند و یکی از اولویت ها، حفظ این سنت شده است. با وجود این، ساختار و منابع لازم برای این کارگاه های مسگری برقرار هستند. همچنین نمای بیرونی کارگاه ها و فرآیندهای تولیدشان حفظ شده اند.”

قدم زدن روی سنگ فرش خیابان ها، ورود و خروج از مغازه های قدیمی، توقف و آرامش گرفتن با یک فنجان چای، از جاذبه های واقعی این روستا هستند. برای بسیاری که به دیدار لاهیج می آیند، آنجا نماینده یک آذربایجان واقعی است، آنهم در کشوری که به سرعت در حال تغییر است.

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

آیا به دنبال ورزش‌های زمستانی آدرنالین محور هستید؟ به این استراحتگاه در قفقاز بزرگ سر بزنید

ترمیم خانه‌های قدیمی و بام‌های گالی‌پوش برای تقویت گردشگری در ژاپن

سیروسفر در ژاپن؛ مردمانی که در هماهنگی با طبیعت زندگی می‌کنند