نگاهی به تاریخچه تحریم های ایران

آگهی

توافق هسته ای ایران با قدرت های جهانی، پایانی است بر تحریم های چندین ساله جمهوری اسلامی از سوی کشورهای دیگر. اما سرگذشت تحریم های ایران به سال ها پیش بر می گردد.

پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۱۳۵۷ و در پی آن اشغال سفارت ایالات متحده آمریکا به قطع روابط سیاسی تهران و واشنگتن انجامید. ایالات متحده به سرعت با وضع نخستین تحریم ها واکنش نشان داد: ضبط دارایی های ایران در ایالات متحده و منع مبادلات مالی با این کشور.

سال ۱۹۹۵ دور دوم تحریم ها فرا رسید و این بار نوبت نفت بود. ایران در سیاهه کشورهای پشتیبان تروریسم نشست اما ایالات متحده از این هم فراتر رفت و نه تنها سرمایه گزاری نفتی شرکتهای آمریکایی، بلکه سرمایه گذاری شرکتهای جهانی در صنعت نفت ایران را نیز ممنوع کرد.

اما این پایان ماجرا نبود، از سال ۱۳۸۴ با به قدرت رسیدن محمود احمدی نژاد در ایران، در مدت سه سال و با صدور قطعنامه سازمان ملل متحد تحریم ها نیز اوج گرفت. بنابراین مسدود کردن دارایی ها و تحریم تسلیحاتی به همراه محدودیت های تجاری از سوی اتحادیه اروپا نیز از راه رسید.

هم زمان با دور دوم ریاست جمهوری احمدی نژاد در سال ۱۳۸۸ و صدور قطعنامه سازمان ملل در سال ۱۳۸۹ علیه ایران، ایالات متحده دارایی های بیشتری را محدود کرده، تحریم های مالی، تجاری و بانکی بیشتری را بر ایران تحمیل نمود، جریانی که با انسداد دارایی ها، ممنوعیت تراکنشهای مالی، تحریم بانک ها و تحریم نفتی از سوی اتحادیه اروپا همراه شد.

امروز گرچه برخی از تحریم های اخیر تسلیحاتی و نظامی ایران همچنان برجا هستند، اما این واقعیت که اکثر تحریم های این کشور پس از سه دهه سرانجام از راه مذاکره برداشته شده اند، رویداد بزرگی است که نمی توان اهمیت آن را برای ایران و جهان امروز نادیده گرفت.