آگهیبا درگذشت ابوالحسن نجفی، فرهنگ ایران و زبان و ادبیات فارسی یکی از خدمتگزاران بزرگ خود را از دست داد. گرچه نجفی بیشتر به عنوان یک مترجم زبردست شناخته می شود، اما او زبان شناسی برجسته نیز بود که با فلسفه وساز و کار زبان فارسی آشنایی عمیق داشت و نقاط قوت و ضعف آن را می شناخت و به همین دلیل رد پای بیش از نیم قرن کوشش و ممارست ادبی او را در بسیاری از آثار ادبی معاصر ایران می توان دید.
ابوالحسن نجفی در کنار ترجمه و تالیف، فرصت زیادی از زندگی ادبی خود را صرف معلمی و آموزش درست نویسی کرد و برای ویراستاری متن که به طور معمول در ادبیات فارسی از جایگاهی مستقل برخوردار نبود، هویتی تازه آفرید. بسیاری از آثار نویسندگان معاصر قبل از انتشار از زیر نگاه صائب و نکته گیر او رد شده اند و تجربه کار او در نشریات برجسته ای مانند مجله سخن، جُنگ اصفهان و کتاب امروز، در شکل گیری الگو و رویه ادبی معیار در روزنامه نگاری، نقشی انکارناپذیر داشت.
دو کتاب مشهور او با عنوان های “غلط ننویسیم” و “مبانی زبان شناسی و کاربرد آن در زبان فارسی“، حاصل این تجربه بزرگ است که برای نسل ها به عنوان متون مرجع در درست نویسی به یادگار مانده است. تدوین “فرهنگ فارسی عامیانه” و انجام پژوهش هایی در ادبیات تطبیقی و نقش وزن در شعر فارسی، از دیگر عرصه های فعالیت فرهنگی و ادبی ابوالحسن نجفی بود.
نجفی تحصیل خود در رشته ادبیات فرانسه را در دانشگاه تهران و تحصیل زبانشناسی را در دانشگاه سوربن پاریس به پایان برد و پس از بازگشت به ایران در سال ۱۳۴۴ به ترجمه و تالیف روی آورد. برخی از ترجمه های برجسته اوعبارتند از: خانواده تیبو (روژه مارتن دوگار)، ادبیات چیست؟ (ژان پل سارتر)، ضد خاطرات (آندره مالرو)، شیطان وخدا (ژان پل سارتر)، پرندگان می روند در پرو میمیرند (رومن گاری)، بچه های کوچک قرن (کریستین روشفور)، نژاد و تاریخ (کلود لوی استروس) وترجمه بیست و یک داستان از نویسندگان معاصر فرانسه.
ابوالحسن نجفی علاوه بر تدریس زبان وادبیات فارسی در دبیرستان های اصفهان و پس از آن در دانشگاه های اصفهان، تهران وعلامه طباطبایی، در مرکز نشردانشگاهی، دانشگاه آزاد و موسسه فرانکلین به تدریس وتدوین و ویرایش متن پرداخت و از سال ۱۳۶۹ تا پایان عمر عضو فرهنگستان زبان وادب فارسی بود.