شاهدان فاجعه اتمی چرنوبیل در سال ۱۹۸۶میلادی از تجربه این فاجعه می گویند. ناتالیا مانزوروا از بازماندگان واقعه چرنوبیل می گوید: «من ناتالیا هستم اهل
آگهیشاهدان فاجعه اتمی چرنوبیل در سال ۱۹۸۶میلادی از تجربه این فاجعه می گویند.
ناتالیا مانزوروا از بازماندگان واقعه چرنوبیل می گوید: «من ناتالیا هستم اهل اورال. من یک دانشمندم، یک رادیولوژیست و مدت ده سال در موسسه بیولوژی و رادیولوژی هسته ای کار می کردم. ما نخستین اثرات پرتوهای انفجار هسته ای را در سال ۱۹۵۷ در چلیابینسک مورد مطالعه قرار دادیم. در سال ۱۹۸۶ تقریبا تمام اعضای تیم ما به چرنوبیل فرستاده شددند.»
نادژدا کوتیپووا، یکی دیگر از بازماندگان چرنوبیل می گوید: «من نادژدا کوتیپووا هستم، رئیس یک سازمان غیردولتی محیط زیستی به نام «سیاره امید» از شهر ممنوعه اوزیورک در منطقه چلیابینسک. در ۱۵ سال گذشته من در زمینه حقوق بشر کار کرده ام و اکنون پناهنده سیاسی در فرانسه هستم.»
اولگ ولکلینکو دیگر بازمانده این فاجعه می گوید: «من اولگ ولکلینکو هستم و ۶۵ دارم. سی سال قبل در چرنوبیل بودم و در عملیات امدادرسانی در فاجعه چرنوبیل از دوم ماه مه تا سوم ژوئن ۱۹۸۶مشارکت داشتم.»
اولگ درباره چگونگی به کار گرفتن افراد برای رفتن به چرنوبیل می افزاید: «دفاتر استخدام افرادی را برای تمیز کردن سایت چرنوبیل استخدام می کردند. آنها داوطلب نبودند. این افراد برای این کار تخصص نداشتند و آموزش ندیده بودند. شاید برخی از آنها در واحد شیمیایی ارتش خدمت کرده بودند اما هیچ کس برای چنین فاجعه ای آماده نبود. حتی آنها نمی دانستند کجا می روند و آنها از خطری که متوجه شان بود آگاهی نداشتند. دست کم آنهایی که با من بودند و خود من هم از خطری که در معرضش بودیم آگاهی نداشتیم.»
نادژدا کوتیپووا درباره خطرات فاجعه چرنوبیل برای کودکان می گوید: «در سال ۱۹۸۶ به ما گفته شد که ما نمی توانیم به استراحتگاه دریایی کودکان برویم زیرا آن منطقه برای کودکان منطقه چرنوبیل رزرو شده بود. آن زمان من ۱۴سالم بود. تنها سال ها بعد وقتی یک فعال حقوق بشر و حفاظت از محیط زیست شدم فهمیدم که فاجعه ای که در چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ اتفاق افتاده در چه مقیاسی بوده و چه خطراتی برای کودکان داشته است.»
ناتالیا مانزوروا دربار مسئولان این فاجعه می گوید: «رژیم در ماه مه همان سال صحبت درباره میزان تابش اشعه و همچنین صحبت درباره گستره فاجعه و این که چطور تعداد زیادی از مردم از آن آسیب دیده اند را ممنوع کرد. به نظر من آن فاجعه یک جنایت بزرگ بود زیرا مسئولان آن در تمام سطوح به دنبال آن بودند که خودشان را تبرئه کنند و بگویند مسئول این فاجعه نبوده اند و مسئول تنها کسانی بودند که برای تمیز کردن سایت رفته بودند.»