برگزاری جشنواره هنرهای نمایشی در لیسبون

آگهی

لیسبون، پایتخت پرتغال باری دیگر صحنه بزرگی برای میزبانی هنرهای نمایشی است. جشنواره «الکانتارا» (Alkantara Festival) که ابتدا به عنوان فستیوال رقص آغاز بکار کرد امروز جلوه گاه انواع هنرهای نمایشی است. هدف بسیاری از هنرمندان برداشتن گامی به جلو و بهبود وضعیت دنیا است.

توماس والگریو مدیر جشنواره می گوید: «اولویت ما هنرمندانی است که از این موقعیت برای اجرای زنده حداکثر بهره برداری را می کنند. یکی ازمولفه های جشنواره داشتن مخاطب جدید است که در اجرای و هر شب تغییر می کند. این دیالوگی استثنائی بین هنرمند و مخاطب است.»

نمایش «ما اینطور می میریم» کار کریستوفر برت بیلی، نویسنده کانادایی ساکن لندن شامل روخوانی داستانهای کوتاه درباره عشق، سکس و مرگ است. این نمایش با اجرای زنده یک گروه موسیقی به پایان می رسد.

کلودیا دیاس، هنرمند و رقصنده پرتغالی نمایش تازه خود را برای اولین بار در جشنواره اجرا کرد. اجرای او از چند رویداد سال ۱۹۷۴ الهام گرفته است. اولی، پیروزی تاریخی محمد علی کلی بر جرج فورمن در کینشازا و و دیگری شروع انقلاب میخک که به سقوط رژیم دیکتاتوری در پرتغال منجر شد. او با اشاره به محتوای این نمایش کم سابقه می گوید: «فکر می کنم استعاره جالبی از مبارزه اجتماعی باشد. این نوعی مبارزه است که باید آن را در این دوران گسترش بدهیم، حال چه در اروپا و یا در همه دنیا. به نظر من این نبرد طرفداران دمکراسی و انسانیت است. من معتقدم این ادبیات اهمیت بنیادی دارد.»

باغ آلبالو، نمایشنامه کلاسیک آنتوان چخوف توسط یک کمپانی تئاتر بلژیک با تفسیری تازه روی صحنه آمده است. این نمایشنامه روایت زنی از طبقه اشراف روسیه و خانواده اش است که در آستانه ورشکستگی خانه و باغ آلبالو را به حراج گذاشته اند. باغ آلبالو تلفیقی از عناصر فارس، کمدی و تراژدی است اما برداشت این گروه واقع گرایانه و بدون پیام اخلاقی است. کارگردان گروه بلژیکی می گوید: «این متون کلاسیک جهانی هستند یعنی در هر لحظه و دوره تاریخی می توان از آن به عنوان مبنا استفاده کرد. ما از امروز حرف می زنیم و هدفمان پرداختن به موضوعات این دوران است. وقتی به متن چخوف نگاه می کنیم هدف او بازتاب مسائل قرن نوزدهم است. ولی ما مسائل امروز را منعکس می کنیم.»

گزارشگر یورونیوز با ارسال این گزارش از محل جشنواره می گوید: «در پایان نمایشی که مورد استقبال مخاطب قرار می گیرد چیزی جز تشویق نمی بینیم. آنچه که در جشنواره الکانتارا شاهد آن هستیم اشتیاقی است که از یونان باستان تا به امروز ماندگار بوده است.»