نخست وزیر آینده بریتانیا که خود موافق ماندن در اتحادیه اروپا بود، از نتیجه همه پرسی دفاع می کند
آگهی«ترزا مِی» در نبرد برای رسیدن به مقام نخست وزیریِ بریتانیا برنده شد اما با چالش سختِ جدایی از اتحادیه اروپا روبرو است. او که مدافع ماندن در اتحادیه بود، اکنون مصمم است به رأی عموم احترام بگذارد.
خانم مِی، روز دوشنبه گفت: «برکسیت یعنی برکسیت، و ما می خواهیم از آن یک پیروزی بسازیم. هیچ تلاشی برای ماندن در اتحادیه اروپا در کار نخواهد بود… اما در عین حال دولتی می خواهیم که اصلاحاتِ اجتماعیِ جدی ایجاد کند تا کشور براستی برای همه مفید باشد.»
«ترزا می» با این گفته ها، آن دسته از هم حزبی هایش را که هوادار برکسیت بودند، دلگرم کرد. اما حالا باید حزبی را که دچار چند دستگی است به اتحاد برساند. و این کار شامل متحد کردن سه نفر از حامیان برجسته برکسیت است که هرکدام زمانی به پست نخست وزیری چشم دوخته بودند: بوریس جانسون، شهردار پیشین لندن، مایکل گو، وزیر پیشین دادگستری و آندرئا لدسام، وزیر کنونی انرژی در بریتانیا. اما تاکنون به حضورِ هیچ یک از این سه نفر در کابینه او اشاره ای نشده است.
خانم مِی که ۵۹ سال دارد، بین سالهای ۱۹۹۹ تا ۲۰۱۰ پُستهای مختلفی را در کابینه «دولت در سایه» بر عهده داشته و شش سالی است که وزیر کشور دولت کامرون است. وزیری که همکارانش از او به عنوان مدیرِ تُندخویِ تیم نام می برند.
ترزا مِی که دختر یک کشیش آنگلیکان است و در آکسفورد جغرافیا خوانده، علاقه وافری به کفشهای مُد روز دارد و در دوران دانشجویی آرزو داشته نخست وزیر بشود. او نخستین زنی بود که (در سال ۲۰۰۲) به ریاست حزب محافظه کار برگزیده شد. مِی، در نطقی گفت بعضی ها حزب محافظه کار را «حزب بدخُلق» می نامند و بسیاری از هم حزبی هایش را حیرتزده کرد.
مهاجرت یکی از اولویتهای کاری دولت اوست. او در مقام وزیر کشور عزمش را جزم کرد تا دهها هزار تن از شمار مهاجران بکاهد، گرچه نتوانست کاملا به وعده خود وفا کند.
برخی رسانه ها با توصیفاتی نظیرِ «سرد، توانا و مصمم» او را با آنگلا مرکل، صدراعظم آلمان مقایسه کرده اند. اینها از جمله صفاتی است که «ترزا می» برای مذاکره با اروپا بر سرِ چگونگی جدا شدن بریتانیا، به آنها نیاز خواهد داشت؛ مذاکراتی که او از خانه شماره ۱۰خیابان داونینگ آن را رهبری خواهد کرد.