آیا عملکرد کاروان ورزشی ایران در ریو رضایت‌بخش بود؟

آیا عملکرد کاروان ورزشی ایران در ریو رضایت‌بخش بود؟
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
آگهی

مهرداد صادقی

سه طلا، یک نقره و چهار برنز حاصل کار ورزشکاران ایرانی در آوردگاه المپیک ریو بود. مدال هایی که هر یک به سهم خود در تهییج روحیه و تزریق نشاط و “غرور” برای ملتی که هر چهار سال منتظر درخشش ورزشکاران خود در بزرگترین میدان رقابت ورزشی جهان هستند، نقش به سزایی داشت.

گرچه این تعداد مدال در مقایسه با المپیک لندن یک افت محسوب می شود اما در یک نگاه کلی، نتیجه به دست آمده خیلی هم دور از انتظار نبود.

شادی ها و هیجانات مثبتی که پس از کسب هر مدال به مردم منتقل می شد مثل هر دوره از المپیک با این دو سوال اساسی همراه بود: آیا استحقاق تیم ورزشی ایران کسب همین تعداد مدال است؟ و چرا فاصله ما با دیگر کشورها اینقدر زیاد است؟

پاسخ سوال نخست بدون شک منفی است. برای سوال دوم به رغم آنکه پاسخ ها روشن و تکراری است اما هیچگاه حتی به همین پاسخ های کلیشه ای هم کوچکترین توجهی نشده است. آخرین اظهار نظر بالاترین مسئول ورزش در ایران مبنی بر اینکه بضاعت ما همین است حکایت از این دارد که همچنان باید به غیرت و تعصب تعدادی از ورزشکاران با استعداد ایرانی دلخوش کرد تا به واسطه نبوغ ذاتی و انگیزه بالا مدال را از چنگ رقبایی درآوردند که با بیشترین امکانات و تحت یک برنامه ریزی دقیق علمی تربیت شده اند تا پا به این آوردگاه بگذارند.

اگر قرار باشد به همین روال دلخوش باشیم طبیعی است که چهار سال دیگر هم شاهد اتفاقات مشابه خواهیم بود. باز هم شاید وزنه برداری مثل کیانوش رستمی پیدا شود که چهار سال به تنهایی، بدون امکانات لازم و بدون مربی تمرین کرده باشد و نتیجه ای شگفت انگیز بگیرد؛ و نیز تک ستاره های دیگری که بتوانند برای لحظاتی شادی را برای کشورشان به ارمغان بیاورند.

در این شرایط، سوالی که بیش از هر چیز ذهن را به خود درگیر می کند این است که اساسا ماهیت وجودی دستگاه و بودجه کلان ورزشی چیست؟ در کشوری پهناور و پر از استعدادهای ناب که در آن قابلیت کشف و پرورش نوابغی همچون حسن یزدانی در همه رشته های ورزشی وجود دارد، چگونه می توان نتیجه ای درخور و شایسته گرفت؟

جواب این سوال تنها و تنها در سه کلمه خلاصه می شود: برنامه ریزی، امکانات و مدیریت. در غیر اینصورت باید همچنان به سالن متروکه شهرستان جویبار چشم دوخت تا پلنگ دیگری را پرورش دهد و یا منتظر ظهور تک ستاره هایی در رشته های دیگر بود که هر چهار سال یکبار با زحمت مربیان گمنام، خود را به ورزش جهان تحمیل کنند.

برای درک درست فاصله ای که ورزش قهرمانی ایران با کشورهای پیشرو در این زمینه دارد بد نیست به این آمار نگاهی بیاندازیم: آمریکا، کشوری با بیش از ۳۲۰ میلیون جمعیت به ازای هر ۷ میلیون نفر یک طلا در ریو کسب کرد. این آمار برای انگلیس و فرانسه با جمعیتی در حدود ۷۰ میلیون نفر به ترتیب یک مدال طلا برای هر ۶ و ۳ میلیون نفر برآورد شده است. در حالی که ایران با ۸۰ میلیون جمعیت به ازای هر ۴۰ میلیون نفر یک طلا به دست آورده است.

اما سوال آخر: آیا از کاروانی که سه بار لباس ورزشکارانش برای رژه المپیک دستخوش تغییر شد باید انتظاری بیش از این داشت؟

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

قهرمانی هادی چوپان در آرنولد کلاسیک ۲۰۲۴؛ «اسطوره کودکی من بودی و الان هر دو برای دنیا قهرمانیم»

حاشیه‌های باخت تیم ملی ایران مقابل قطر؛ از«تیرَک مهران سماک» تا «برنامه‌ریزی میزبان»

برای نخستین بار در ایران یک مسابقه ماراتن در تقویم فدراسیون جهانی دو و میدانی قرار گرفت