واقعیت مجازی در خدمت درمان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی

واقعیت مجازی در خدمت درمان بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی
نگارش از Euronews
هم‌رسانی این مطلبنظرها
هم‌رسانی این مطلبClose Button
لینک کپی پیست کد امبد ویدیو:Copy to clipboardCopied

محققان اروپایی این طرح بدنبال راههای جدید درمان برای کسانی هستند که از بیماری هایی مثل اسکیزوفرنی رنج می برند.

محققان اروپایی این طرح بدنبال راههای جدید درمان برای کسانی هستند که از بیماری هایی مثل اسکیزوفرنی رنج می برند. آیا می توان از واقعیت مجازی برای بهبود روابط اجتماعی بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی کمک گرفت؟ محققان اروپایی مشغول انجام آزمایشهای بالینی روی آواتار این بیماران هستند.

محققان اروپایی طرحی موسوم به «یوروموو» بدنبال این هستند تا با استفاده از واقعیت مجازی روند درمان بیماران را بهبود ببخشند که به خاطر بیماری شان در برقراری روابط اجتماعی دچار مشکل می شوند. اساس این طرح مفهوم «آلتراگو» (خود دیگر) است. دانشمندان اروپایی برای بهبود روابط اجتماعی این بیماران و باز گرداندن آنها به جامعه از آواتار خود بیمار استفاده می کنند.

مهدی حافظ یکی از۴۰ بیماری است که بطور داوطلبانه در آزمایشهای این طرح حضور دارد. او از ۲۳ سالگی از اسکیزوفرنی رنج می برد. او قبلا در یک رستوران کار می کرد اما به خاطر عوارض جانبی داروهای قوی مورد مصرفش، مجبور شد کار خو را رها کند. مهدی درباره بیماری اش می گوید: «قبل از تشخیص بیماری فکر می کردم ابتلا به اسکیزوفرنی یعنی داشتن شخصیت دو پاره. اما بعدا متوجه شدم که فقط این نیست. هر بیماری نشانه های مختلفی دارد. بعضی ها صدا می شوند. برخی دچار توهم می شوند و عده ای هم مثل من بشدت پارانوئید می شوند. من بعد از تشخیص دچار ترس شده بودم. چون فهمیدم که زندگیم دچار تغییرات درازمدت و دنباله دار خواهد شد. فهمیدم که نمی توانم کارهایی را بکنم که انجامشان برای دیگران عادی است.»

آزمایشهای بالینی روی آواتار بیماران در بیمارستان بیماران روانی در مونپولیه در جنوب فرانسه انجام می شود.

رابین سالِسی، متخصص علوم حرکت بالینی می گوید: «آواتار بیماران را بر اساس ریخت شناسی (شکل ظاهری و فرم اندامگان) آنها آماده می کنیم. همچنین روی شباهتهای حرکتی و رفتاری میان بیمار و آواتار او کار می کنیم. به این منظور، حسگرهایی روی سطح بدن بیمار قرار می دهیم تا حرکات او را ثبت کند و به این ترتیب، به مدل حرکتی هر کدام از بیماران دست پیدا می کنیم. این مدل حرکتی را در آواتار او هم پیاده می کنیم.»

اساس این تحقیقات «نظریه شباهت» (similarity theory) است. طبق این نظریه در علوم اعصاب، برقراری رابطه وتعامل اجتماعی با فردی که به ما شباهت دارد، ساده تر است.

دلفین کاپدویل، روانپزشک بیمارستان «کولومبیر» در مونپولیه می گوید: «اگر آواتار شبیه من باشد و همان حرکاتی را انجام بدهد که من انجام می دهم، بهتر می توانم حسی را که آواتار به من می دهد به یاد داشته باشم. در نتیجه درمان هم کارآمدتر خواهد بود.»

در طراحی این آواتارها، فناوری های اسکن بدن انسان، سیستم های ردیابی حرکت و مدل های پیچیده ریاضی به کار گرفته می شود.

کراسیمیرا سانوا، ریاضیدان دانشگاه اکستر در انگلستان که با این طرح همکاری می کند، می گوید: «روشها و الگوریتمهایی که به کار می بریم خیلی عام است. از آنها می توان برای بررسی شباهت یا تفاوت در الگوهای حرکتی استفاده کرد. می توان آنها را برای بررسی فرد یا گروه به کار برد. زیبایی ریاضیات در همین نکته است.»

محققان می گویند که مرحله بعدی تحقیقات گسترش فناوری ای است که مطمئنتر، کارآمدتر و همچنین ارزانتر باشد و بیمار بتواند از آن در منزل هم استفاده کند.

بنوآ باردی، متخصص علوم حرکت بالینی و مسئول هماهنگ کننده طرح می گوید: «بیماران می توانند سامانه مربوط به طراحی آواتار را از روی وبسایت ما دانلود کرده و با پلتفورمهای مختلف، مثل دوربین تلفن هوشمند، کامپیوتر شخصی یا سینمای خانگی به کار ببرند، بدون اینکه لازم باشد به بیمارستان مراجعه کنند.»

از نظر دلفین کاپدویل، همه بیماران باید بتوانند به این سامانه دسترسی داشته باشند. وی می گوید: «بیماران ما پول زیادی ندارند. در نتیجه در حال حاضر، چالش اصلی ما این است که پلتفورمی طراحی کنیم که یا همه بتوانند بطور رایگان از آن استفاده کنند یا بیمه تامین اجتماعی هزینه آن را به بیمار بپردازد. در واقع نمیخواهیم برای بیمارانی که خودشان از انواع نابرابری ها رنج می برند وضعیتی به وجود آوریم که با تبعیض های دیگری هم مواجه شوند.»

هم‌رسانی این مطلبنظرها

مطالب مرتبط

فناوری تازه تشخیص ذرات آلاینده هوا

ریزجلبک‌ها، تحولی بزرگ در صنعت تولید مکمل‌های غذایی

موزه مجازی از آثار هنر زیرزمینی کمونیسم در مجارستان