آگهیاگرچه افغانستان کاملا محصور در خشکی است و هیچ دسترسی به دریا ندارد اما این مانع نشده تا دهها نوجوان این کشور برای نمایندگی کردن کشورشان در مسابقات جهانی فوتبال ساحلی روی ماسه‌ها تمرین نکنند.
در ورزشگاه غازی شهر کابل، جایی که پیش از این نیروهای طالبان صحنه‌های وحشتناکی از اعدام را به نمایش گذاشته بودند، دهها نوجوان که بیشتر آنها هرگز در زندگیشان دریا را ندیده اند با شور و شوق و در حالی که تی شرتهای تیم بارسا یا رئال مادرید را به تن دارند، در تمرینات شرکت می کنند.
مودازیر یوسفزی، فوتبالیست ۱۴ ساله می گوید: «من قبل از پیوستن به این تیم، هیچی درباره فوتبال ساحلی نمی دانستم و هرگز تا کنون در ساحل نبوده ام. ما مشکلات زیادی داریم. باید با پای برهنه روی خاک تمرین کنیم. دروازه هم تور ندارد ولی با این وجود این تمرینات را دوست دارم.»
دهها نوجوان مانند مودازیر از شش ماه پیش در این برنامه شرکت کرده اند؛ برنامه‌ای که توسط حضرتگل باران، از اعضای تیم ملی فوتبال ساحلی افغانستان راه اندازی شده و در پی شناخت و پرورش نوجوانان با استعداد افغانستان در این رشته است.
فوتبال در افغانستان، ورزشی پرطرفدار است و از زمانی که تیم ملی فوتبال ساحلی این کشور در سال ۲۰۱۳ میلادی توانست در رقابتهای بین المللی قطر را شکست دهد، این رشته نیز بسرعت در میان مردم این کشور جای خود را باز کرد.
حضرتگل در کسب پیروزی تیم کشورش مقابل قطر مشارکت داشت و پس از این پیروزی با یک باشگاه برزیلی قرارداد امضا کرد. اما بسرعت به افغانستان بازگشت و اکنون امیدوار است بتواند در تربیت ستاره‌های آینده ورزش فوتبال ساحلی کشورش مشارکت داشته باشد.
شور و شوق جوانان افغان بویژه از سال گذشته و از زمانی که مرتضی احمدی، یکی ازطرفداران کوچک لیونل مسی نیز با پاره کردن یک کیسه پلاستیکی و ساختن پیراهن آبی و سفید فوتبالیست مشهور آرژانتینی در شبکه‌های اجتماعی مشهور شد، دو چندان شده است. این پسر کوچک توانست درنهایت لیونل مسی را از نزدیک ملاقات کند.
با وجود اینکه افغانستان بطور کامل محصور در خشکی است، زیرساختهای ورزشی کافی ندارد و با خشونتهای گسترده داخلی نیز دست به گریبان است، اما در کمال شگفتی تیم ملی فوتبال ساحلی این کشور توانسته است در رده بندی جهانی از جایگاه خوبی برخوردار شود. فوتبال ساحلی افغانستان هم اکنون دهمین جایگاه را در آسیا و پنجاه و دومین جایگاه در جهان را به خود اختصاص داده است.
حضرتگل باران، فوتبالیست ۲۸ ساله می گوید: «هنگامیکه برنامه تربیت فوتبالیستهای نوجوان را آغاز کردم، دیگران می پرسیدند که چگونه می توانی جوانان را برای فوتبال ساحلی آماده کنی آنهم درحالی که آنها هیچ تصویری از ساحل ندارند.»
اکنون در ورزشگاه غازی شهر کابل حدود ۲۰۰ نوجوان که بیشتر آنها جزو محروم‌ترین افراد جامعه هستند، سه بار در هفته آموزش می بینند.
حضرتگل باران می گوید: «بیشتر این نوجوانان، نوجوانان خیابانی هستند که هیچ فرصت دیگری برای نشان دادن استعدادهای خود ندارند. من به مناطق بسیار دور افتادۀ کابل می روم تا استعدادها را پیدا کنم. به آنها می گویم اگر می توانید در خیابان بازی کنید، می توانید روی ماسه هم بازی کنید.»
— Esmatullah Amiri (@Amiriesmat) 12 septembre 2017
از آنجا که در افغانستان ماسه ساحلی جود ندارد، جوانان روی ماسه‌ای که در ساخت و ساز استفاده می شود تمرین می کنند. ماسه‌ای که سنگین تر و غیرطبیعی تر است. حضرتگل می گوید: «متاسفانه در حال حاضر هیچکس ما را از لحاظ مالی حمایت نمی کند. با این وجود امیدوارم بتوانیم کمکهایی را برای ادامه دادن به این برنامه دریافت کنیم.»
روح الله رستگار، مدیر کمیته فوتبال ساحلی افغانستان نیز می گوید: «ما از سوئیس الهام گرفتیم، یعنی کشوری محصور شده که توانسته است بخوبی در صحنه بین الملل ظاهر شود. ما در حال حاضر از بسیاری از کشورها که دارای سواحل واقعی هستند، بهتر عمل کرده ایم. ما تیم‌های قوی را شکست داده ایم؛ تیم هایی مانند مالزی و چین.»