جنبش مه ۶۸، حرکتی ضد دولتی، ضد امپریالیستی و حامی روابط آزادتر جنسی بود. معترضان همچنین مطالبات دستمزدی را مطرح می کردند و خواستار کنار رفتن دولت ژنرال دوگل بودند که از سال ۱۹۵۸ به‌عنوان اولین رئیس جمهوری پنجم قدرت را در دست داشت.
آگهیپنجاه سال از جنبش اعتراضی مه ۱۹۶۸ فرانسه، مشهور به انقلاب دانشجویان می گذرد. جنبشی اعتراضی که ابتدا توسط دانشجویان پاریسی با اشغال دانشگاهها آغاز شد و با پیوستن کارگران و سندیکاها شکل گسترده ای یافت.
دانشجویان در اعتراض به قوانین خوابگاههای دانشجویی که خوابگاههای دختران و پسران را از هم جدا می کرد و همچنین دستگیری اعضای «کمیته ویتنام» که به جنگ ویتنام معترض بودند، دست به اعتراض و اشغال دانشگاه نانتر در پاریس زدند.
این جنبش هم دوره هایی اعتراضات مسالمت آمیز را به خود دید و هم درگیری های خشونت بار با پلیس را تجربه کرد. در جریان اعتراضات ماه مه و ژوئن ۶۸، دست کم ۷ نفر کشته، بیش از ۲۰۰۰ نفر زخمی و صدها نفر بازداشت شدند.
جنبش مه ۶۸ فرانسه الهام بخش جنبش های مشابهی در میان دانشجویان و کارگران بسیاری از کشورها از چین، ژاپن، آلمان و چکسلواکی گرفته تا ایالات متحده آمریکا، برزیل و مکزیک شد.
جنبش کارگری که ابتدا مخالف حرکت دانشجویان بود، به این جنبش پیوست و در تظاهرات و اعتصاب ۱۳ مه ۶۸ که بزرگترین اعتصاب قرن بیستم نام گرفته است، شرکت کردند. اعتصابی که برای روزها فرانسه را فلج کرد.
پیامد این جنبش، کارگران خواستار افزایش حقوق ۳۵ درصدی، ۵۰ درصد حقوق برای روزهای اعتصاب، کاهش ساعت کار هفتگی از ۴۳ به ۴۰ ساعت و فعالیت آزاد سندیکاها شدند که از سوی دولت پذیرفته نشد. گرچه در دولت بعدی برخی از این خواسته‌ها تحقق یافت. امروز کارگران فرانسه ۳۵ ساعت در هفته کار می‌کنند اما خبری از حقوق در دوره اعتصاب نیست. به‌علاوه زمزمه‌هایی از تصمیم دولت امانوئل ماکرون برای افزایش ساعات کار هفتگی به گوش می‌رسد. از سوی دیگر و با تغییر قانون کار فرانسه در سپتامبر سال گذشته، توانایی کنفدراسیون‌های سراسری کارگری به طرز چشمگیری کاهش می‌یابد.
با گسترش این جنبش بیش از ۷ میلیون نفر در فرانسه دست به اعتصاب زدند و خواستار کنار رفتن دولت شدند. با این حال ژنرال دوگل رئیس جمهوری وقت و جرج پمپیدو نخست وزیر در برابر خواسته معترضان مقاومت کردند.
این جنبش ضد دولتی، ضد امپریالیستی و حامی روابط آزادتر جنسی بود. معترضان همچنین مطالبات دستمزدی را مطرح می کردند و خواستار کنار رفتن دولت ژنرال دوگل بودند که از ۱۹۵۸ قدرت را در دست داشت.
برای ژنرال دوگل این جنبش یک بی نظمی و آنارشی سیاسی بود.
دو ماه بعد، راستگرایان فرانسوی برای حمایت از دولت به خیابان آمدند و در انتخابات پارلمانی ژوئن ۱۹۶۸ راستگرایان در انتخابات پیروز شدند.
جنبش مه ۶۸ تاثیر عمیقی بر جامعه فرانسه و بطور کلی بر اروپا داشت. با اینکه جامعه شناسانی مانند ریمون آرون آن را منفی ارزیابی کرده و نگران آن بودند که این جنبش وجهه فرانسه را در میان کشورهای دیگر تخریب کند، تاریخ عکس این ماجرا را نشان داد و مه ۶۸ فرانسه همانند واقعه ای مثبت و آزادیخواهانه در افکار روشنفکران کشورهای جهان نقش بست.