آرش.ع که خود در تهران زندگی می‌کند، می گوید وضع بیماران دیابتی در مناطق محروم اسفبارتر است چرا که به جز نایابی داروها بسیار از کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک مشکل تغذیه صحیح دارند.
آگهیدر چند روز گذشته یکی از کارزارهای مهمی که در شبکه های اجتماعی فارسی زبان به چشم می خورد نبود و کمبود انسولین، خصوصا برای بیماران دیابتی نوع یک است.
بیماران که به دیابت نوع یک دچار هستند دست کم دو بار در روز باید انسولین تزریق کنند.
هرچند رئیس سازمان غذا و داروی ایران می‌گوید کمبود انسولین مقطعی است اما بیماران دیابتی می گویند ماه هاست که با این مشکل روبرو هستند و بسیار نگران. چرا که نبود انسولین یعنی پذیرش خطر مرگ.
از کمبود انسولین تا خالی شدن کامل فقسه های داروخانه ها
آرش.ع یکی از بیمارانی است که از سه سالگی به دیابت نوع یک دچار است. او در گفتگو با یورونیوز می‌گوید: «در هفته ها و ماه‌های اخیر انسولین مرتب کمتر شد تا الان که دیگر در کمتر داروخانه‌ای انسولین یافت می‌شود. اکثر داروخانه ها ندارند.» به گفته این بیمار دیابتی نوع اول که پیش از این موفق شده بود، دست کم برای یک ماه و نیم انسولین خود را تامین کند، «معدود داروخانه هایی هم که در هفته های اخیر داشتند، با قیمت خیلی بالاتری می فروختند و حالا که دیگر اصلا پیدا نمی شود.»
به گفته این بیمار، بسته انسولین که دست کم چهار بسته برای یک ماه بکار می رود قیمتی معادل ۴۰ هزار تومان داشته است که حالا با ۹۰ هزارتومان هم پیدا نمی شود.
دلیل اصلی کمبود انسولین مشخص نیست برخی انگشت اتهام را به سمت تحریم‌ها نشانه رفته‌اند و برخی می‌گویند این دارو احتکار و قاچاق می‌شود.
آرش.ع می گوید: « چیزی که ما اینجا شنیده ایم این است که بدلیل کمبود ارز، دولت می خواهد که ارز از مملکت خارج نشود و گفته می شود که می خواهند نوع ایرانی داروهای ما را تولید بکنند. حالا به چه کیفیتی باشد، بعید است که به محصولات خارجی برسد، چون واقعا محصولات کنونی خیلی خوب بودند و تا کنون کلی به ما کمک کرده‌اند.»
به جز انسولین نبود دستگاه های تست قندخون خارجی نگران کننده است
اما تنها کمبود انسولین نیست که باعث نگرانی ها فراوان است، نبود دستگاه‌های تست قندخون و تستاپ‌های آن نیز بیماران دیابتی را سردرگم و آشفته کرده است. بیمار دیابتی که با یورونیوز گفتگو کرده است می‌گوید: «تا یکسال پیش یک دستگاه ژاپنی داشتم که فوق العاده بود. از نظر دقت و میزان خونی که می خواست. درد بسیار کمی هم داشت.»
وی تاکید کرد: «این دستگاه های ژاپنی هم از چند ماه قبل اندک اندک کمیاب شد. مثلا بسته تست قند خون ۲۵ هزار تومان بود وبعد از مدت کوتاهی به ۵۰ هزار تومان، ۶۰ هزار تومان و ۷۵ هزار تومان رسید و برای مدتی کاملا نایاب شد. من هفته‌ها پیش یک بسته خریدم که قیمت آن ۱۳۰ هزار تومان بود، پس از آن دیگر نتوانستم بسته تست قندخون بخرم.» آرش.ع می گوید با شرکت وارد کننده تماس گرفته و گفته که بدون آزمایش قند خون این دستگاه وضعیت بیماری‌اش پیچیده می‌شود اما متاسفانه به او گفته‌اند که دیگر نمی‌توانند این دستگاه تست قندخون ژاپنی را وارد کنند.
پس از آن ناگزیر دستگاه های تست قندخون ایرانی را امتحان کرده است. به گفته او تستاپ‌های این دستگاه در اکثر موارد یا عمل نمی‌کنند و یا اینکه دستگاه نتیجه را دقیق و مشخص اعلام نمی‌کند.
بیماران مبتلا به دیابت نوع یک پس از ده سال باید دست کم روزی هفت بار قندخون خود را مورد آزمایش قراردهند. چرا که در صورت کاهش و یا افزایش قند، آنها به کما می روند.
تاثیرات مهم انجمن دیابت گابریک
آرش.ع که خود در تهران زندگی می کند می گوید وضع بیماران دیابتی در مناطق محروم اسفبارتر است چرا که به جز نایابی داروها بسیار از کودکان و نوجوانان مبتلا به دیابت نوع یک مشکل تغذیه صحیح دارند.
به گفته او البته انجمن دیابت «گابریک» موفق شده است در یک دهه اخیر کمک های زیادی به این کودکان دیابتی بکند. خصوصا آموزش طرز صحیح رفتار با دیابت. وی تصریح کرد: «چرا که مبتلایان به دیابت نوع یک بسیاری از زمان تولد به این بیماری مبتلا می‌شوند. بیماری که در نبود دارو و عدم تغذیه صحیح می‌تواند مرگبار باشد. بیماران دیابتی باید بدانند که هیچ گاه این بیماری از بین نرفته و تا پایان عمر همراه آنها خواهد بود.»