دو دانشجوی آفریقایی که موفق شدند سرانجام پس از روزها انتظار از اوکراین خارج شوند، از تبعیضی می گویند که در هنگام عبور از مرز و حالا در بروکسل، پایتخت اتحادیه اروپا، با آن روبرو هستند.
آگهیجنگ اوکراین در سه هفته گذشته باعث آوارگی بیش از دو میلیون نفر شده است. در این میان به جز پناهجویان اوکراینی، دانشجویان خارجی زیادی ناگزیر به ترک این کشور شدند. بخش اعظم آنها را شهروندان کشورهای آفریقایی تشکیل می دهند.
برخی از این دانشجویان آفریقایی می گویند که برای ترک اوکراین با تبعیضهای عجیبی روبرو شدند.
بسیاری از آنها روزها و ساعت ها نتوانستند قطارهای اوکراینی برای خروج از کشور به سمت غرب را سوار شوند چرا که مرزبانان اوکراینی حاضر در مرز، اولویت را به سوارشدن شهروندان اوکراینی به خروج اختصاص داده بودند. اکسل، دانشجوی ۲۰ ساله اهل کنگو یکی از آنهاست.
اکسل موفق شد با تمام سخت گیریها نهایتا به بروکسل برسد. دانشجوی ۲۰ ساله کامپیوتر در دانشگاه کی‌یف می گوید در مرز با رفتار خشن و زننده مرزبانان و نظامیان اوکراینی روبرو شده است.
او می گوید: «مرزبانان با ما رفتار خشنی و پرخاشگرانه ای داشتند و به ما توهین می کردند. ما هم اصرارداشتیم که ماهم انسان هستیم و زندگی ما نیز اهمیت دارد.»
ویدئوهای به اشتراک گذاشته شده در شبکه های اجتماعی نشان می دهند که سیاه پوستان در ایستگاه های مرزی از قطار بیرون رانده می شوند و حیوانات قبل از آنها در اولویت قرار می گیرند. تبعیض علیه این دانشجویان در بروکسل، پایتخت اتحادیه اروپا، ادامه دارد. اگرچه این دانش آموزان از همان جنگ فرار می کنند، اما از مزایای مشابه اوکراینی های مهاجر برخوردار نیستند.
یکی دیگر از این دانشجویان آفریقایی که از اوکراین فرارکرد «روث» است که در کی‌یف مشغول مطالعه پزشکی بود.
او می گوید: «اوکراینی‌ها اکنون دارای امتیاز هستند، اگرچه همه ما از اوکراین آمده‌ایم. بنابراین، ما می‌خواهیم از حقوق یکسانی بهره مند شویم، همانطور که همه از جنگ آمده‌ایم، همه در اوکراین بودیم. همچنین می‌خواهیم بتوانیم تحصیلاتمان را به پایان برسانیم. مانند اوکراینی ها که بلافاصله اجازه تحصیل پیداکرده اند.»
این دانشجویان آفریقایی حامی مهمی در بلژیک دارند. انجمن «تغییر» (CHANGE). اکسل و ۴۶ دانشجوی دیگر که بتازگی از اوکراین به بروکسل آمده اند می توانند از وکلای این انجمن برای تغییر وضعیت خود استفاده کنند.
دیدو لاکاما، یکی از سخنگویان این انجمن می گوید: « وقتی شرایط سخت این جوانان دانشجو را می بینم، خیلی ناراحت می شوم و با خودم می گویم باشه، این موضوع به من هم انگیزه می دهد که به این مبارزه ای که می کنم، ادامه دهم.»