پس از ماه‌ها انتظار سرانجام فیلم پرسر و صدای «اوپنهایمر» ساخته کریستوفر نولان آخر هفته گذشته در سینماهای جهان اکران شد. فیلمی که ساخت منحصربه فردش توجه‌ها را به خود جلب کرده است.
آگهیفیلم «اوپنهایمر» دوازدهمین ساخته کریستوفر نولان که به افتخار فیزیکدان سازنده بمب اتمی «رابرت اوپنهایمر» نامگذاری شده، از روز ۱۹ ژوئیه در سینماهای دنیا به نمایش درآمده است.
این درام تاریخی سه ساعته که بر فعالیت‌های «پروژه منهتن» در طول جنگ جهانی دوم و رابرت اوپنهایمر مدیر علمی این پروژه (با بازی کیلین مورفی) متمرکز شده، استقبال گسترده منتقدان را در پی داشته است.
مطابق آمار پایگاه «راتن تومیتو»، ۹۴ درصد از مجموع بیش از ۳۰۰ نقد نوشته شده بر این فیلم از آن تمجید کرده‌اند. منتقدان، اوپنهایمر را دارای «ضرباهنگی بی‌رحمانه و جزئیاتی جنون‌آمیز» دانسته‌اند به نحوی که تماشاگر را «میخکوب» می‌کند.
کریستوفر نولان کارگردان بریتانیایی-آمریکایی با بودجه‌ای ۱۰۰ میلیون دلاری پروژه مخفی ساخت بمب اتمی در سال‌های ۱۹۴۲ را، که با مشارکت ۵ هزار محقق و دانشمند، در لوس‌آلاموس منطقه‌ای دورافتاده در نیومکزیکو انجام شد به تصویر کشیده است.
انفجار بمب اتمی بدون فناوری رایانه‌ای
یکی از شاهکارهای بصری فیلم اوپنهایمر بازسازی صحنه آزمایش هسته‌ای «ترینیتی»، نخستین آزمایش انفجار سلاح هسته‌ای در سال ۱۹۴۵، به صورت عملی و واقعی است. کاری که کریستوفر نولان برای انجام آن از جلوههای ویژه رایانه‌ای (CGI)، که معمولا ساده‌تر و راحت‌تر هستند، استفاده نکرده است.
آقای نولان به عنوان کارگردانی شناخته می‌شود که در صحنههای تاثیرگذار فیلم‌هایش، نظیر ربودن هواپیما در وسط پرواز در «شوالیه تاریکی برمی‌خیزد» و مبارزه با جاذبه صفر در «تلقین»، جلوههای عملی و واقعی را به فناوری پرده سبز و تکنیک‌های کامپیوتری برای بازآفرینی صحنه‌ها ترجیح داده است.
وی اعتقاد دارد که خلق لحظات به صورت واقعی باورپذیرتر است و با استفاده از جلوههای ویژه کامپیوتری نمی‌توان صحنه را به درستی به تصویر کشید.
تصمیم برای منفجر کردن یک بمب واقعی در فیلم اوپنهایمر نیز به دلیل همین تمایل وی برای به تصویر کشیدن حقیقی وحشت و عذاب حاصل از آزمایش هسته‌ای ترینیتی بوده است.
برای بازآفرینی صحنه انفجار ترینیتی نولان به همراه اندرو جکسون، ناظر جلوههای ویژه فیلم و برنده جایزه اسکار، یک بمب واقعی را در سر صحنه در صحرای «خورنادا دل موئرتو» نیومکزیکو منفجر کردند.
برای تولید صحنه نور خیره‌کننده و توده‌های قارچ‌گونه آتش و دود بمب اتم، یک مخلوط شیمیایی خاص شامل بنزین، نفت، پودر آلومینیوم، فلرهای منیزیم و دیگر مواد ترکیب شدند.
آقای نولان در این خصوص می‌گوید: «جلوههای ویژه کامپیوتری ایمن هستند در حالی که این صحنه نمی‌تواند ایمن باشد. نگاه کردن به آن نمی‌تواند راحت باشد. باید گاز بگیرد، باید هم‌اندازه زیبا و خطرناک باشد.»
کریستوفر نولان برای درگیر کردن هرچه بیشتر بازیگران با حال و هوای صحنه، سنگرهایی در اطراف انفجار واقعی ایجاد کرد تا تنش حاصل از محیط به شخصیت‌ها منتقل شود و احساس واقعی‌تری داشته باشند.
سازندگان فیلم همچنین برای ضبط صحنههای منحصر به فرد با فناوری آی‌مکس، فرمت ۷۰ میلی‌متری فیلم‌های سینمایی، تکنیک‌های تازه‌ای ابداع کردند و دوربین‌هایی مخصوصی ساختند. حلقه آی‌مکس فیلم اوپنهایمر ۱۸ کیلومتر طول و ۲۷۲ کیلوگرم وزن دارد.
خشم ملی‌گرایان هندو از صحنه رابطه جنسی در اوپنهایمر
در میانه اکران فیلم اوپنهایمر، یک صحنه از این فیلم جنجال‌هایی را در میان راست‌گرایان هندو در هند به راه انداخته است به طوری که برخی از آنها خواستار تحریم فیلم و حذف صحنه دارای رابطه جنسی شده‌اند.
در این صحنه شخصیت اول فیلم رابرت اوپنهایمر (با بازی کیلین مورفی) در میانه هم‌آغوشی با معشوقه‌اش جین تاتلاک (فلورنس پیو)، کتاب «بهاگاواد گیتا» یکی از مقدس‌ترین متون هندوئیسم را برداشته و جمله‌ای از آن را می‌خواند: «اکنون من به مرگ تبدیل می‌شوم، ویرانگر دنیاها.»
اودی ماهورکار، از حزب ملی‌گرای بهاراتیا جاناتا هند، این صحنه را «حمله مستقیم به اعتقادات مذهبی یک میلیارد هندو» خوانده و آن را «اعلان جنگ علیه جامعه هندوها» و «بخشی از توطئه بزرگتر نیروهای ضد هندو» عنوان کرده است.
فیلم اوپنهایمر در هند، که اولین آزمایش هسته‌ای خود را در سال ۱۹۷۴ انجام داد، با استقبال خوبی مواجه شده و مردم برای تماشای آن به سینماها هجوم آورده‌اند به نحوی که فروش آن در افتتاحیه آخر هفته به ۳ میلیون دلار رسیده است.
این رقم حدود ۳ برابر فروش فیلم باربی محسوب می‌شود که همزمان با اوپنهایمر اکران شده است.
آگهیبه کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
اوپنهایمر، که به عنوان «پدر بمب اتمی» شناخته می‌شود، در زندگی خود به هندوئیسم و آموزه‌های آن علاقه زیادی داشت و حتی زبان سانسکریت را نیز به صورت خودآموز فرا گرفت.
جمله به کار رفته در فیلم در واقعیت، دو دهه بعد از بمب آزمایشی ترینیتی توسط رابرت اوپنهایمر در یک مصاحبه گفته شد.
او در آن مصاحبه گفته بود پس از انفجار بمب «ما می‌دانستیم که دنیا دیگر مثل قبل نخواهد بود. چند نفر خندیدند، چند نفر گریه کردند، بیشتر افراد ساکت بودند. جمله‌ای از بهاگاواد گیتا را به خاطر آوردم که می‌گفت اکنون من خودِ مرگ شده‌ام، ویرانگر دنیاها».