نتیجه یک پژوهش جدید در نروژ نشان میدهد که احساس خشم به مراتب بیشتر از احساس امید در فعالیت کنشگران هوادار محیط‌زیست نقش دارد.
آگهیمحققان در این تحقیق از دو هزار نفر از کنشگرانی که برای مقابله با تغییرات آب و هوایی فعالیت می‌کنند در مورد احساس‌شان و آنچه انگیزه آنها برای فعالیت در این زمینه شده است سوال پرسیدند. نتیجه این بررسی‌ها نشان داد که هر چه کنشگر عصبانی‌تر باشد احتمال فعالیتش برای مقابله با تغییرات آب و هوایی بیشتر است.
پژوهشگران همچنین دریافتند که ارتباط خشم و کنشگری هفت برابر قویتر از رابطه احساس امید با کنشگری است.
به گفته محققان آنچه کنشگران هوادار محیط‌زیست را در گام اول خشمگین کرده فعالیت‌های مخرب بشر در قبال محیط‌زیست و عدم تلاش کافی برای توقف این روند است.
بیش از ۲۵ درصد از پاسخ‌دهندگان به پرسش‌های پژوهشگران گفته‌اند که خشم آنها ناشی از این است که احساس می‌کنند انسان‌های دیگر به موضوع محیط‌زیست بی‌تفاوت هستند.
به کانال تلگرام یورونیوز فارسی بپیوندید
تحقیق‌های قبلی در مورد احساس‌هایی که در کنشگران هوادار محیط‌زیست برانگیخته می‌شود نتایج متفاوتی را در پی داشت و به همین دلیل دانشمندان نسبت به ساده‌‌انگاری در این زمینه هشدار داده‌اند. پژوهش لانست در سال ۲۰۲۱ نشان داده بود که ۸۴ درصد از افراد ۱۶ تا ۲۵ ساله در ده کشور مختلف از تغییرات آب و هوایی حداقل تا حدودی نگران بودند. این در حالی است که ۵۹ درصد آنها نگرانی خود را زیاد و شدید خوانده بودند.
برخی از پژوهش‌های روانشناسی نشان میدهد که احساس ترس باعث می‌شود تا تاثیر اطلاعات دریافتی بالا برود. با این حال مسیری که فرد برای نمایش احساس تعهد خود در پیش می‌گیرد چندان روشن نیست زیرا ممکن است عده‌ای به طور کلی تصمیم بگیرند تا اطلاعات ناخوشایند را نادیده بگیرند.
از سوی دیگر نتیجه یک تحقیق دیگر که اخیرا منتشر شده حاکی است که افزایش احساس امید منجر به افزایش تعهد فرد به فعالیت و کنشگری خواهد شد.
یک پژوهش دیگر نیز پیش از این نشان داده بود که هر چه ارتباط فرد با طبیعت بیشتر باشد احتمال کنشگری او برای مقابله با تغییرات آب و هوایی بالا می‌رود. لیندا اسپی، روانشناس حوزه اقلیمی در مورد احساس‌هایی که منجر به تصمیم فرد برای فعالیت می‌شود می‌گوید: «طیف گسترده‌ای از احساسات در دوره‌های مختلف زمانی نقش بازی می‌کنند.»
او به طور خاص به احساس ماتم، خشم و امید اشاره می‌کند. وی می‌گوید که جوانان اغلب از ترس آینده و آنچه اتفاق خواهد افتاد به کنشگری روی می‌آورند. این در حالی است که پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها اغلب به نشانه همبستگی با نسل‌های بعدی تصمیم می‌گیرند تا تعهد خود به مقابله با تغییرات آب و هوایی را نشان دهند.